Gisteren zat ik bij een bepaalde GGZ-instantie te wachten tot ik opgehaald werd voor een gesprek. In de korte tijd dat ik daar zat, ben ik een aantal bijzondere mensen tegenkomen. Of zij kwamen mij tegen. Zij liepen door het gebouw en kwamen bij mij zitten. Allerlei verhalen kreeg ik te horen. Mooie verhalen, schrijnende verhalen, grappige verhalen. Nu ben ik het een en ander gewend en schrik ik gelukkig niet zo snel meer. 

Helaas ben ik gisteren toch weer geschrokken. Niet zozeer door de mensen die daar waren, de zogenoemde ‘patiënten’ of ‘cliënten’, ook niet door de verhalen en eveneens niet door hun voorkomen. Ik schrok van de blikken van de zogenoemde hulpverleners die daar rondliepen. Ik schrok van hun uitdrukking op hun gezicht op het moment dat zij deze, in mijn ogen, bijzondere mensen zagen zitten, staan of lopen. Met afstand, alsof ze boven deze mensen stonden. Zich beter voelden. Het raakte me. 

Toch was er een gebeurtenis die ik hartverscheurend vond. Een meneer, ik denk dat hij psychotisch is of schizofreen, liep rond, luid pratend tegen zichzelf of de dingen die hij dacht te zien. Het oogde ‘heel normaal’ als je het ziektebeeld kent. Tot het moment dat deze bewuste meneer bij de trap stond en er ook daadwerkelijk van af wilde springen. Wederom liepen er hulpverleners langs. 

Ze deden niets. 

Als deze meneer het had gewild, dan had hij kunnen springen. Zichzelf van de trap af kunnen storten en daarmee een poging tot zelfdoding doen. Het raakte me. Mijn hart brak. Een meneer van, ik schat, een jaar of 35. Boven aan een trap. Pratend tegen dingen die hij zag en op dat moment de intentie om te springen. Maar bovenal: niemand die iets deed. Niemand die ingreep. Niemand die deze meneer een hand reikte en hem daarmee als een mens zag. 

Ik schrok. Dit is dus hoe de hulpverlening is. Dit is dus hoe de ‘patiënten’ of ‘cliënten’ gezien worden. Zelfs door medewerkers in de GGZ, door de mensen die zouden moeten helpen. Ik zat daar, als psychologiestudente. En ik kon me enkel afvragen waarom er niets gedaan werd, niet ingegrepen werd. Ik vroeg me af wat het verhaal achter deze meneer was, wie hij, buiten zijn andere manier van kijken naar de wereld, toch eigenlijk is. En ik stelde een voornemen voor mezelf op: “Ik wil het anders gaan doen. Ik weet misschien nog niet hoe, maar ik wil koste wat kost de mens blijven zien achter de ‘patiënt’ of ‘cliënt’. 

Ik wil jou ook iets vragen, ongeacht je leeftijd, geslacht, ras of beroep. Doe je mee met het zien van de mens?