Vanavond was ik aan de telefoon met m’n beste vriendinnetje, ik noem haar H. We kennen elkaar bijna tien jaar en ik kan met recht zeggen dat we de diepe dalen en hoge pieken bij elkaar hebben gezien. We hebben samen zo veel gelachen en zo hard gehuild. We zijn boos geweest op elkaar en zijn dankbaar dat we elkaar hebben (leren kennen). Ik ben dankbaar dat zij er is.

We hadden het over haar en mijn groei van de afgelopen tijd. Hoe veel stappen ik gezet heb, in een jaar, in de afgelopen jaren. H. vertelde hoe trots ze op me is, hoe fijn ze het vindt om te zien dat ik zo veel verder ben dan een aantal jaar geleden. En ik moest bijna huilen. Reden voor mijn lieftallige hondje om met haar favoriete knuffel aan te komen: de eend.

Ik heb, om heel eerlijk te zijn, een hekel aan de eend. De eend kwaakt, net als een echte eend en laat overal pluisjes achter. Een doorn in mijn oog (en een gekwaak in mijn oor). Ik zei iets over de eend en H. bedacht de meest fantastische metafoor. De eend staat gelijk aan mijn negatieve gedachten, ik wil het wel loslaten, maar het is een automatisme geworden. De gedachten poppen in een keer in mijn hoofd, vaak nog zonder dat ik het doorheb. Net zoals ik het vaak niet eens meer doorheb dat ik toch de eend weer aanpak om deze weg te gooien voor mijn hondje.

H. grapte dat ik de eend maar moest verbranden, om de negativiteit uit mijn leven te bannen. En terwijl ze dat zegt en we er allebei best wel om moeten lachen, komt mijn hondje weer met de eend aangerend. Waarom ik dat deed, weet ik niet, maar ik bekeek de eend nog eens voor ik deze weer weg zou gooien. En daar zag ik het. De vulling kwam uit de eend, de eend was ‘dood’. En daarmee was de metafoor geboren. De eend is dood, tijd om de negatieve gedachten te laten gaan en me te laten besmetten met het positiviteits-virus.