Gisteren was een bizarre dag en opeens kwam de dreiging van geweld wel eng dichtbij. Van een overdaad aan politieauto’s en nog grappend tegen elkaar zeggen dat we dan vast wel heel veilig moeten zijn, met zo veel agenten in de buurt, naar in lock down zitten op de universiteit en besluiten om op eigen risico te vertrekken. Van app’jes en telefoontjes van lieve vrienden binnenkrijgen met de vraag of ik veilig ben en vol verbazing antwoorden dat ik ‘uiteraard veilig ben, waarom niet?’, naar gesprekken met onbekenden, omdat je allemaal opeens niet weg mag.

In mijn hoofd kan ik alles nog steeds niet loslaten en mijn gedachten zijn nog altijd bij allen die op welke manier dan ook betrokken zijn geraakt bij deze vreselijke gebeurtenis. Ik kan niets anders dan respect en bewondering voelen voor alle hulpverleners die zo zorgvuldig en rustig gehandeld hebben. Gisteren was een intens bizarre dag, maar ik ben oh zo dankbaar dat ik nu veilig in mijn eigen huisje zit.