Stilte
Om 12.00 uur vandaag zijn ze we stil. Voor even. En we denken aan een ieder die er vrijdag bij was, die het meegemaakt heeft, op welke manier dan ook.
Om 12.00 uur vandaag zijn ze we stil. Voor even. En we denken aan een ieder die er vrijdag bij was, die het meegemaakt heeft, op welke manier dan ook.
Gisteren schreef ik over de stad van de liefde, de stad van de liefde die huilde – en nu nog steeds huilt. Vandaag schrijf ik over Libanon. De aanslag in Beiroet. Want ook die mogen we niet vergeten. Met z’n allen staan we stil bij de aanslagen in Parijs, voelen we ons bedreigd en onveilig. We… Lees verder Zinloos
De stad van de liefde was gisteren de stad van dood. De stad van de liefde was gisteren de stad van kwaad en verderf. De stad van de liefde was gisteren de stad die huilde, de stad die schreeuwde. Vandaag is de stad van de liefde de stad die rouwt, de stad die langzaam probeert… Lees verder De stad van de liefde
“Met het vallen van de blaadjes, vallen ook de mensen.” Een zin die in de GGZ regelmatig valt wanneer de herst zijn intrede doet. Ik kan erover meepraten. De afgelopen maanden heb ik genoeg mensen zien vallen – en lang niet allemaal stonden weer op. Daarentegen kan ik wel intens genieten van de herfst… Lees verder Herfst
Te jong om dood te gaan. Te jong om weg te gaan. Het was jouw tijd nog niet. En toch, toch ging je. Je kon niet meer. Het was zwaar. Te zwaar. Jouw schouders konden het niet meer dragen. En dus ging je. Te vroeg. Te jong. Maar je ging. Daar ging je. Ik kon… Lees verder Te jong