Zie mij, als mens. Kijk naar mij, als mens. Heb mij lief, als mens. En vertel me alsjeblieft dat het oké is, dat ik oké ben. Dat ik er mag zijn, precies zoals ik ben. Zeg me dat het niet uitmaakt hoe veel ik weeg, of ik ondergewicht heb of overgewicht. Vertel me dat je nog net zo veel om mij geeft als ik aankom of afval. Zie mij, alsjeblieft en zie mijn pijn en verdriet. Het maakt niet uit wat ik eet, of welke diagnose ik heb. Ik ben geen diagnose, ik ben geen eetstoornis. Zie mij, als mens. En help mij, als mens.

Help me, help me om mijn pad te ontdekken en mij weg te bewandelen. Blijf mij zien, als mens. Geef mij niet op, als ik mezelf opgegeven heb. Blijf geloven in mij, als mens. Alsjeblieft, ga niet weg, heb geen medelijden, maar wees er. Als mens.

Ik vraag eerlijkheid, openheid en transparantie. Ik vraag je niet om mij te vertellen wat ik moet doen, want dan word ik opstandig en ga ik in de weerstand. Dan ga ik liegen en bedriegen en manipuleren. Ook al wil ik dat eigenlijk niet. Mijn eetstoornis neemt me over, de angst neemt het over en paniek regeert. En daarom vraag ik je, sta naast mij, sta achter mij. Help mij, zie mij, heb mij lief. Als mens.

Durf verder te kijken dan mijn masker, dan mijn lach. Ik heb het jaren zorgvuldig kunnen opbouwen, dat kan ik niet zomaar loslaten. Maar ik beloof je, als je verder kijkt, dan zul je zien dat ik meer ben dan eten en gewicht. Dat mijn hoofd niet enkel bestaat uit gedachten aan calorieën en vetten. Mijn macro-nutriënten nemen misschien alle ruimte in mijn hoofd in, maar eigenlijk is het slechts een facade. Ik ben geen eetstoornis. Ik heb een eetstoornis.

Alsjeblieft, ga niet mee in dat waar ik over praat. Laat je niet verleiden om met mij mee te praten. Ga niet op in de wereld van gewicht, eten en calorieën, want geloof me, ik weet daar meer van dan jij. Ik bedoel dit niet arrogant, maar ik heb me al zo veel jaren beziggehouden ermee, dat ik mezelf voorzichtig een expert durf te noemen. Ik weet er zo veel over, omdat ik het leven te ingewikkeld en beangstigend vind. Alles wat ik vroeger meegemaakt heb, probeer ik weg te maken met gedachten aan eten, gewicht en calorieën. Sla me alsjeblieft niet om de oren met een voedingsadvies, ik heb er al zo veel gehad.

Help me mijn zelfvertrouwen op te bouwen, help me mezelf weer te zien als een mens. Als een volwaardig mens. Zie me voor vol aan en help me alsjeblieft mezelf voor vol aan te zien. Ik kan het niet. Alles wat ik meegemaakt heb, maakt dat ik mezelf niet durf aan te kijken in de spiegel. De woorden die ik vroeger zo vaak gehoord heb, blijven door mijn hoofd zingen. Ik voel de handen op mijn lichaam en alles wat ik wil, is verdwijnen. Dun zijn, niet bestaan. Ik ben bang. Bang voor het leven, bang om te groeien.

Sta naast me en laat me voelen dat ik er mag zijn, alsjeblieft. Vertel me niet over je kennis uit de boeken en collegebanken. Overspoel me niet met feitjes die je ooit geleerd heb tijdens je studie. Ik zoek naar levenskennis, kennis die jij opgedaan hebt in het leven, want dat is wat ik ook wil. De theorieën en de boeken, die heb ik ook gelezen. Je hoeft me niet te vertellen wat daar staat. De kennis die jij daaruit hebt gehaald, die kennis heb ik ook. Sta naast me, als mens en vertel me wat je leerde in het leven.

Durf te zijn, als mens, zodat ik ook mezelf weer als mens kan gaan zien. En zie mij, als mens, als volwaardig mens. Zie mij, kijk naar mij, heb mij lief. Als mens. Want dat is wat ik het allerliefste ook weer wil. En als dat gelukt is, blijf dan alsjeblieft nog net iets langer. Gun me de tijd om eigen benen te leren staan. Sta naast me en zie mij. Als volwaardig mens.