Wat doe je als vroeger zich herhaalt en spreken verboden wordt? Wat doe je als het heden op het verleden begint te lijken? Wat doe je als je doods- en doodsbang bent om niet geloofd te worden? Wat doe je als je zo graag praten wil, maar voor de gevolgen vreest?

Nu lijkt op vroeger en het verleden herhaalt zich in het heden. Ik voel angst, intense angst. Ik wil niet, niet nog eens. Ik ben niet meer dat kleine meisje, dat dertienjarige meisje dat zwijgt, uit angst voor de gevolgen. De zelfhaat is intens. Niet meer willen zijn. Laat me gaan. Laat me los. Houd op, alsjeblieft. Ik wil dat het stopt.

Wat doe je als vroeger zich herhaalt en spreken wederom verboden wordt? Wat doe je als het heden wederom op het verleden begint te lijken? Wat doe je als je wederom doods- en doodsbang bent om niet geloofd te worden? Wat doe je als zo graag praten wil, maar wederom voor de gevolgen vreest?

Hoewel nu op vroeger lijkt en het verleden zich in het heden lijk te herhalen, heb ik besloten dat ik niet meer zwijg. Ik heb lang genoeg gezwegen, ik ben lang genoeg stil geweest. Het is tijd om de stilte te doorbreken. Ik weiger om nog langer dat kleine, afhankelijke meisje te zijn. Het bange en onderdrukte meisje. Ik ben dat niet meer. Ik sta nu op.

Het kleine, bange, afhankelijke en onderdrukte meisje, ze zit nog in me. Ik omarm haar en fluister heel zachtjes: “Wees maar niet bang, deze keer zal het anders gaan. Vertrouw me maar. Praten is nu veilig.” Ik herhaal deze woorden dag na dag, uur na uur, minuut na minuut. Voor het kleine meisje in me, maar stiekem ook voor mezelf. Want ook al heb ik besloten dat ik niet meer zwijg, ik ben nog altijd bang.

“Being brave is not the absence of fear. Being brave is having that fear but finding a way through it.”