Ik staar naar het witte scherm en vraag me af welke woorden recht doen aan dat wat er gebeurd is. Of die woorden er zijn. Kunnen woorden wel iets betekenen op dit moment? Zijn de woorden niet enkel een lege huls, waarmee de pijn bedekt wordt? Zijn er woorden, woorden die nu uitgesproken kunnen worden en kunnen deze woorden er zijn zonder schade aan te richten? Betekenen deze woorden, nu, op dit moment, nog wel iets?

Toch probeer ik het.

Sprakeloos. Geen woorden. Oneerlijk. Te vroeg. Te jong. Niet weer. Niet nog iemand. Waarom? Dat waren de gedachten die door mijn hoofd schoten. Het is oneerlijk, te vroeg, je bent te jong, weer een prachtmens minder. Het stopt niet. Het gaat maar door. En dat is zo raar, dat klopt niet. Het klopt niet dat jij hier nu niet meer bent en wij door moeten gaan. Het klopt niet dat jij nooit zal zien wat wij met z’n allen wel zagen. Het klopt niet dat jij er niet meer bent. Het klopt niet dat zo veel mensen jou nu moeten missen, zonder jou verder moeten. Het klopt niet dat jouw mamma en pappa een dochter minder hebben, het klopt niet dat jouw zusjes een zus minder hebben. Het klopt niet. Het zou niet moeten kunnen.

En toch. Toch is het zo. Toch staan jouw mamma en pappa, jouw zusjes, jouw familie nu al een aantal dagen op, iedere ochtend weer, in de wetenschap dat jij niet meer hier bent. Jouw vriendinnen, iedereen die om jou gaf, ook zij staan iedere ochtend weer op, wetend dat ze jouw stem niet meer zullen horen en jouw mooie glimlach niet meer zullen zien.

Als het kon, dan draaide ik de tijd terug. Dan gaf ik je een spiegel waarin je kon zien dat wat jij over jezelf dacht, niet waar was. Dan liet ik je zien dat je prachtig was, zoals je was. Dat je niet anders, beter, mooier, leuker, slimmer hoefde te zijn. Want je was uniek zoals je was. Je was jezelf en dat was precies goed genoeg.

Dag mooie vlinder. Fly free, jouw strijd is gestreden. Je bent vrij nu.