“Met het vallen van de blaadjes, vallen ook de mensen.” Een zin die in de GGZ regelmatig valt wanneer de herst zijn intrede doet. Ik kan erover meepraten. De afgelopen maanden heb ik genoeg mensen zien vallen – en lang niet allemaal stonden weer op.

Daarentegen kan ik wel intens genieten van de herfst en zijn mooie momenten. Het wandelen door een bos en de blaadjes horen kraken onder je voeten. Mijn hondje helemaal happy in een blaadjesberg zien springen. De mooie, warme herfstkleuren die de blaadjes hebben. De bomen die hun blaadjes loslaten en zich voorbereiden op een nieuwe, misschien wel koude, tijd. 

Een cyclus waarvan je weet dat ‘ie, wat er ook gebeurt, weer terugkomt. Iets waar je van op aan kunt. Iets wat zeker is en vaststaat. 

Ik hou ervan. De vallende blaadjes, de warme kleuren. Zelfs de herfstige buien kan ik op z’n tijd waarderen. Al is het enkel en alleen omdat het dan zo fijn thuiskomen is. De warmte binnen, kaarsjes aan en een grote mok thee. Op de bank ploffen. Een tevreden hondje zien liggen en genieten van de rust die een lange wandeling je heeft gebracht.

  
De herfst, een periode die in het teken staat van loslaten en weer verder gaan. Vallen en weer opstaan. Omdat het kan. Omdat je een keuze hebt, keer op keer. En daar. Daar geniet ik van.