Te jong om dood te gaan. Te jong om weg te gaan. Het was jouw tijd nog niet. En toch, toch ging je. Je kon niet meer. Het was zwaar. Te zwaar. Jouw schouders konden het niet meer dragen. En dus ging je. Te vroeg. Te jong. Maar je ging. Daar ging je.

Ik kon enkel hopen. Hopen dat je nu rust had. Hopen dat de pijn nu verdwenen was. En dat deed ik. Dat doe ik. Hopen. Denken. Voelen.

Nog steeds is het moeilijk. Blijven data pijnlijk. Wil ik doen alsof het niet zo is. Net doen alsof het niet zo is. Alsof het allemaal niet gebeurd is. Je morgen weer mijn leven binnenstapt en er bent. Maar dat gebeurt niet. Vandaag niet. Morgen niet. Volgend jaar ook niet.

Dus, ik leef. Ik voel. Ik ben. Ik denk. Aan jou. Aan hoe je was. Hoe je kon zijn.  En slik. Laat een traan. Omdat je te jong was, veel te jong, om nu al te gaan. 
Dag lieve vlinder. Fladder maar en geniet.