Geheimen, ze zijn van alle tijden. Iedereen heeft ze. Gevoelige geheimen, pijnlijke geheimen, leuke geheimen. Ze bestaan, in allerlei soorten en maten. Kleine geheimen, politieke geheimen, religieuze geheimen, staatsgeheimen, persoonlijke geheimen.

De katholieke kerk heeft het geheim rondom het misbruik lange tijd stil weten te houden, met alle gevolgen voor de betrokkenen van dien. Bill Cosby heeft al die tijd ontkent misbruik gemaakt te hebben van vele jongen vrouwen. Maar komt de waarheid niet altijd aan het licht? Al is het jaren later? Al is het als het kwaad al lang en breed geschied is?

Denkend aan mijn eigen leven, heb ik ook jarenlang met een geheim rondgelopen. Een geheim dat op mijn schouders drukte alsof ik het gewicht van de hele wereld met me mee moest dragen. Ik hield het geheim. Het voelde alsof ik geheimhoudingsplicht had. Het voelde als een groot en niet te geloven geheim. Ik bleef stil, ik hield mijn mond. Jarenlang zei ik niets. Jarenlang bleef ik zwijgen. Omdat het moest. Omdat ik niet beter wist dan geheimhouden.

Anderhalf jaar geleden besloot ik te gaan praten en de stilte te doorbreken. Ik besloot dat het geheim niet langer geheim mocht zijn. Ik besloot dat de geschiedenis, mijn eigen pijnlijke en gevoelige geschiedenis, openbaar mocht worden. Immers, waarom zou ik zwijgen? Zwijgen is zilver en spreken is goud, nietwaar?

En zo geschiedde het. Ik begon met spreken en doorbrak de stilte. De gevolgen had ik echter niet van tevoren overzien. Hoe kon ik, in al mijn onschuld, weten dat het zo veel met zich mee zou brengen? Dat de waarheid, niets meer dan de waarheid, zou leiden tot waartoe het geleid heeft?

Mijn wereld stortte in elkaar en ik raakte allerlei dierbaren kwijt. Blijkbaar is spreken zilver en zwijgen goud. In ieder geval in de wereld waarin we tegenwoordig leven. De waarheid mag niet gezegd worden, want dat is te confronterend. De waarheid mag er niet zijn, want de waarheid onthult de pijnlijk gevoelige geschiedenis.

Maar is dat niet juist iets wat doorbroken moet worden? Taboes bespreekbaar maken en geheimen openbaren? Ongeacht wat de gevolgen ervan zijn? Terugkijkend naar mijn eigen leven. Ik ben vele mensen kwijtgeraakt, maar heb er ook velen weer voor teruggekregen. Ik heb geleerd wie ik kan vertrouwen en wie niet. Ik heb geleerd wie er geloven in de waarheid en wie er geloven in sprookjes. En wat misschien nog wel de grootste winst is: ik kan mezelf weer recht aankijken als ik in de spiegel kijk.