Mijn levensverhaal, my lifestory. Ik had nooit gedacht dat ik nog eens dankbaar zou kunnen zijn voor alles wat ik meegemaakt heb, nooit gedacht dat alles wat ik meegemaakt heb, nog ingezet zou kunnen worden voor een goed doel. Maar het kan. En het gaat gebeuren. De eerste stappen zijn gezet en vandaag zette ik een volgende stap. Vandaag begon ik, samen met een groep hele lieve en betrokken mensen, aan een van de grootste uitdagingen van mijn leven. Ik heb een begin gemaakt met praten, vertellen over en laten ervaren aan anderen wat ik meegemaakt heb. Ik heb mijn levensverhaal gedeeld, my lifestory vertelt.

Eng, doodeng. Maar oh zo waardevol. En oh, wat ben ik blij dat ik deel uit mag maken van een groep vrijwilligers die zich inzet om kindermishandeling op de kaart te zetten. Kindermishandeling moet geen taboe meer zijn, we moeten erover kunnen praten. Zonder het weg te maken. Zonder ervoor weg te rennen en te zeggen: “Maar in mijn omgeving komt het niet voor.”

Want dat laatste… Dat is sowieso niet waar. In iedere schoolklas zitten drie kinderen die mishandeld worden. Drie! Dan komt het bij iedereen in de omgeving voor. Iedereen kent wel iemand die met kindermishandeling te maken heeft. En of dat nou direct is of indirect, als dader of als slachtoffer… Het doet er niet toe. Het speelt. En dat is wat telt. 

Ik wil er zijn. Ik wil vertellen. Delen. Er laten zijn. Laten ervaren. Omdat er dan openheid kan komen. Omdat het dan bespreekbaar gemaakt kan worden. Het mag er zijn. Het moet er zijn. Onder de tafel schuiven is geen oplossing. Laten we het onder ogen zien en aangaan. Taboes doorbreken en helden zijn. 

No Kidding, ik ga het doen!