Het kwam vorige week in het nieuws: kinderen en jongeren die ‘te lastig’ zijn en daarom van instelling naar instelling worden gestuurd. Nergens kunnen ze geholpen worden, want geen instelling durft het aan. De ene instelling wijst naar de andere en iedereen vindt dat de ander het maar moet oplossen. Deze kinderen en jongeren vallen tussen wal en schip en worden dagelijks van het kastje naar de muur gestuurd en weer terug. Zij krijgen het gevoel dat er niemand voor hen is en zij weten niet waar ze aan toe zijn. 

Het raakte me. Het kwam eng dichtbij. Ik ben ook jarenlang van de ene naar de andere instelling gestuurd. Ik heb ook jarenlang te horen gekregen dat ‘mijn casus te complex was’. Ik was geen mens meer, maar een casus, een nummer. En dat doet veel met iemand. Het geeft een gevoel van minderwaardig zijn. Het leidt ertoe dat je denkt dat je niets meer waard bent, dat er niemand is die het echt interesseert hoe het met jou gaat. Wat dat doet, kan ik eigenlijk niet in woorden beschrijven. 

Toch waag ik een poging. 

Het voelt alsof je opgesloten zit. Opgesloten in jezelf. In een wereld waar je niet meer in wilt zijn, een wereld waar je absoluut niet meer in wilt leven. Je voelt je ongewenst, bang en alleen. Het voelt alsof je in een heel diep dal staat, er niet uitkomt, maar wel allemaal mensen boven je ziet lopen, leven en lachen. 

Het raakte me. Het kwam heel erg binnen. Ik vind het niet kunnen. Die kinderen en jongeren hebben niet gevraagd om de omstandigheden waar zij in zitten. Zij hebben niet gedacht op een dag: ‘Goh, laat ik eens een pakje problemen kopen in de supermarkt’. Als zij dat gedacht hadden, dan hadden ze dat pakje zeker weten na een minuut al weer teruggebracht. Ik heb ook niet gevraagd om de dingen die zijn gebeurd in mijn leven. Ik heb niet gevraagd om alle dingen die ik heb meegemaakt en ik heb al zeker niet gevraagd om alle gevolgen die deze gebeurtenissen hebben. Maar ze zijn er. Ik deal er dagelijks mee. En dan heb ik nog het geluk dat ik inmiddels een heel team van fijne mensen om mij heen verzameld heb. Iets wat inmiddels helaas ook weer heel wankel is. Iets waar ik jaren keihard voor heb moeten vechten en nu nog steeds moet. 

Dus minister Schippers, staatsecretaris Dijkstra, alle leden van het kabinet en de Tweede Kamer. Ik zou jullie willen vragen om eens een weekje met mij mee te lopen. Een weekje te ervaren hoe het leven is van iemand die dagelijks vecht tegen demonen in haar eigen hoofd. Een weekje meemaken hoe het is om een lichaam te hebben dat niet meewerkt en waar je niet op kunt vertrouwen. Ik vraag jullie dan ook allemaal om echt in mijn leven te duiken. En vervolgens ook in het leven van al die kinderen en jongeren die nu nergens terecht kunnen. 

Ik vraag het jullie en ik hoop dat het jullie inzichten geeft. Ervaringen waar jullie wat mee zullen doen. Het gaat om mensenlevens. Jonge mensen die optimaal van het leven zouden moeten genieten. Ik vraag het jullie. En ik hoop. 

Hoop je mee?