Een tijdje geleden alweer dat ik wat schreef. Drukte op studiegenbied, wat gebeurtenissen op persoonlijk vlak en eigenlijk vooral geen inspiratie zorgden ervoor dat ik een tijdje niet geschreven heb. Niet dat ik het niet wilde. Ik wilde wel schrijven, maar ik kreeg de woorden niet eruit zoals ik had gewild. 

En nu… Nu heb ik te veel om over te schrijven, nu heb ik opeens een stortvloed aan worden in mijn hoofd. Woorden die allemaal geschreven en gelezen willen worden. En die woorden hebben ook het recht om gelezen te worden. Ik ben er op meerdere vlakken mee bezig. 

Vandaag beperk ik me tot de lessen die honden mij leren. De lessen die Bhodi mij leert. Pijnlijke lessen op sommige momenten, maar ook zo waardevol. Loslaten en weer verder gaan. In je opnemen en weer af laten glijden. Het er even laten zijn, er naar kijken en dan het normale leven weer oppakken. 
Sommige mensen zouden die lessen ook mogen leren. Ik zou het ze gunnen om ze die lessen te leren. Omdat ze waardevol zijn en omdat de lessen misschien wel essentieel zijn om het leven te kunnen leven. Helaas heb ik ook gemerkt dat niet iedereen die lessen heeft geleerd, leert of durft te leren. En dat werd mij vandaag weer even pijnlijk duidelijk gemaakt. Een oud ‘conflict’ kwam naar boven. Op een manier die in mijn ogen totaal niet terecht is en was. 

Ik wilde enkel zeggen wat mijn gevoel was, vanuit mezelf. Ik wilde laten weten dat er altijd twee kanten zijn bij een verhaal. Maar bovenal wilde ik een stem geven aan hen die niet konden spreken. Omdat ik mij verbonden voel met heb, omdat ik zo veel te danken heb aan hen. Dan raakt het mij, als er ‘met modder gegooid wordt’ en onterechte woorden verspreid worden. 

Het van me afschudden, zoals een hond, dat kan ik helaas nog niet zo goed. Helaas kan ik het ook niet letterlijk. Wat ik wel kan, is erover schrijven. En misschien is dat dan wel mijn manier om het van me af te schudden.