Ik zou wel willen, vasthouden en niet meer loslaten. Vastklampen en nooit meer laten gaan. Geen afscheid meer hoeven nemen. Geen angst meer voelen om kwijt te raken, te verliezen en nooit meer te hebben.

Ik zou wel willen, willen dat het kon. Willen dat het mogelijk is. Maar de realiteit is anders. Helaas. Was het maar zo simpel, zo eenvoudig en zo makkelijk. Kon het maar. Vasthouden en nooit meer loslaten. Vastklampen en nooit meer laten gaan. Geen afscheid meer hoeven nemen, omdat niemand gaat en niets verdwijnt. Geen angst meer te voelen om kwijt te raken, te verliezen en nooit meer te hebben, omdat alles en iedereen blijft. Kon het maar. Was het maar mogelijk. Vasthouden en nooit meer loslaten.

Het kan niet. En toch ook wel…

Wat is, kan niet meer gaan. Wat je had, blijft. Misschien niet in dezelfde vorm, maar niemand pakt de herinneringen af. Niemand pakt de gekoesterde momenten samen met die ene voor jou bijzondere persoon af. Nooit verdwijnen de ervaringen die je had, op dat moment. Ze blijven. Je houdt ze vast en laat ze nooit meer last.

Vasthouden en loslaten. Twee, op het eerste gezicht, totaal tegenovergestelde woorden en concepten. En tegelijkertijd zijn ze onlosmakelijk met elkaar verbonden. Loslaten en vasthouden.

Houd jij vast? En laat jij los? Durf je vast te houden en los te laten op hetzelfde moment?