Lampjes, zoetsappige liedjes, familiediners… Het lijkt allemaal zo vanzelfsprekend als de dagen korter worden, de temperaturen dalen en de etalages vol liggen met de meest prachtige spullen. Voor velen is het ook zo, ieder jaar weer. De meeste mensen weten ook dat achter al die prachtige plaatjes, vaak ook familieruzies en heel veel stress zitten. Toch blijven de meesten van ons vasthouden aan dat ideaalbeeld, dat gezellige plaatje.

Helaas zijn er ook tal van mensen die om wat voor reden dan ook geen gezellige dagen beleven in deze donkere periode. Mensen die eenzaam zijn, mensen die geen familie (meer) hebben, mensen die (over)leven met een depressie, strijden tegen een eetstoornis, of op welke andere manier dan ook niet kunnen genieten van deze dagen.

Ik heb zelf ook al een aantal jaar een bloedhekel aan deze dagen. Om verschillende redenen. Ik heb een eetstoornis en deze dagen confronteren me iedere seconde weer met het feit dat ik nog dagelijks worstel met mezelf en eten. Ik heb nare herinneringen aan deze dagen, als gevolg van mijn eetstoornis. En sinds een jaar of twee heb ik ook nauwelijks familie meer.

Om het laatste heb ik al de nodige tranen gelaten en verschillende keren geschreeuwd dat het allemaal oneerlijk is. Van mij mogen deze dagen voorbijgaan zonder dat ik er ook maar iets van meekrijg. De tv-programma’s, de liedjes, de etalages… Allemaal confrontaties die ik eigenlijk niet (meer) aan wil gaan.

Toch ervaar ik ergens ook dankbaarheid. Omdat deze dagen me ook herinneren aan wat ik wel heb. Omdat ik een klein, zwart wezentje op vier pootjes heb rondlopen dat aandacht van mij vraagt. En dat prachtige mooie hondenmeisje heeft mij een nieuwe familie gegeven. Een familie die ik niet zelf gekozen heb, maar wel met mensen met wie ik op dezelfde golflengte zit. En dat… Dat is voor mij waardevoller dan een bloedband.