Omdat er altijd hoop is, daar sloot ik mijn laatst geschreven essay mee af. Een essay dat als onderwerp dwangbehandeling bij eetstoornissen betrof. Het onderwerp raakt(e) mij persoonlijk en om meerdere redenen. En momenteel komt het nog even veel harder binnen. Vanwege de situatie waarin ik me momenteel bevind. Een situatie waarin dwang niet langer een ver van mijn bed show is, maar akelig dichtbij komt. Opnieuw akelig dichtbij komt.

Ik zou zo graag willen schrijven dat alles rozengeur en maneschijn is, dat ik mijn leven op orde heb en dat het bovenstaande onderdeel van een verleden is. Helaas. Het is de realiteit van het nu. En met die realiteit zal ik het moeten doen.

Op dit moment heb ik een klein beetje rust, omdat ik letterlijk even uit de situatie kon stappen. Ik had de mogelijkheid en heb deze gegrepen. En ik grijp nu ook echt letterlijk alles aan om me uit de situatie te krijgen waarin ik niet in wil belanden. Ik kies nu vrijwillig voor een benadering van de situatie die ik een aantal weken geleden niet gekozen zou hebben. Simpelweg omdat ik toen de illusie had dat het een ver van mijn bed show was.

Nu weet ik beter. En vecht ik. Strijd ik. Omdat er altijd hoop is.