Woensdag had ik een gesprek, met een aantal mensen, over hoe nu verder op persoonlijk gebied. Tenminste, dat was wat ik dacht waar het over zou gaan. Het gesprek liep anders. Heel anders. Het nam een wending die voor mij op z’n zachts gezegd niet fijn was. Het haalde oude wonden open en littekens werden weer meer zichtbaar. En dat deed pijn.

Wanhoop. Verdriet. Boosheid. Eenzaamheid. Het raakte zo veel. Ik ben op een gegeven moment weggegaan. De manier waarop er tegen me gesproken werd deed zo ontzettend veel pijn. Ik voelde me niet gehoord, niet gezien. Mijn plan mocht ik niet eens op tafel leggen. Het ging er niet over, het mocht er niet over gaan. 

Nu zit ik hier. In mijn eigen huisje. Vorige week zat ik hier ook. Nu voelt het anders. 
Verdriet. Boosheid. Wanhoop. Pijn. Eenzaamheid. 

Vandaag was ik in Barneveld. Voor NO KIDDING. Het was bijzonder. Waar ik mijn familie een paar jaar geleden ben kwijtgeraakt, heb ik bij NO KIDDING weer een familie gevonden. Een plek waar ik mag zijn zoals ik ben, waar ik geloofd word. 

Een contrast. Een schril contrast. 
Verdriet. Boosheid. Wanhoop. Pijn. Eenzaamheid. 

Warmte. Liefde. Geborgenheid. 

En nu zit ik hier. Dit te typen. Geen idee hoe ik verder moet. Hoe ik verder wil. Hoe ik verder ga. Maar ik kijk om me heen. Zie mijn eigen huisje. Zie Bhodi. En hoewel alles onzeker voelt, is Bhodi er wel. Bhodi is wel zeker.