Een persoonlijke noot. 

Schrijven is mijn uitlaatklep. Is het altijd al geweest. En toch. Toch doe ik het vaak veel te weinig. Schrijven brengt me overzicht. Geeft me rust en brengt orde in de chaos die soms als een storm door mijn hoofd raast. 

Gisteren schreef ik over een eetstoornis, wat het niet is. Maar ook wat het wel is. Mijn schrijven van vandaag is gerelateerd aan dat van gisteren. Ik heb zelf een eetstoornis. Al jaren.  Volgens de statistieken ben ik chronisch ziek. Een lastig gegeven voor mij om mee te dealen. Ik wil niet ziek zijn. Ik wil geen beperking hebben. En toch. Toch heb ik die. 

Om daar mee te leren leven, volg ik jaren allerlei therapieën. Zo ook nu. Ik ben opgenomen. Opgenomen om te vechten tegen mijn eetstoornis en te vechten voor mezelf. Vechten voor een ander leven. Een beter leven. Een gelukkig leven misschien wel. Ik vecht. Zo hard als ik kan. 

Maar ondanks dat ik vecht, ondanks dat ik beter worden wil, ben ik soms ook heel wanhopig. Weet ik niet meer hoe ik lopen moet. Weet ik niet meer hoe ik ademen moet. Angst. Intense angst voel ik. Soms iedere seconde van de dag. Voor het leven. Voor vroeger. Voor mezelf. En soms voor ogenschijnlijk kleine dingen. 

Waarom ik dit schrijf? Omdat ik eerlijk wil zijn, eerlijk naar mezelf toe, eerlijk naar jullie toe. Mijn leven gaat niet over rozen, al doe ik soms van wel. Iedere dag is een gevecht. Iedere dag sta ik op met de wetenschap dat er weer een nieuwe dag is waarop ik moet vechten tegen de demonen in mijn hoofd. Een nieuwe dag, vol met uitdagingen en moeilijkheden. Maar ik sta ook iedere dag op met de wetenschap dat ik weer een klein stukje dichter bij mijn uiteindelijke doel ben: beter worden, genezen, beter zijn. 

En daarom vecht ik. Omdat ik beter wil worden.