Een eetstoornis draait niet om niet eten. Een eetstoornis draait niet om een zo laag mogelijk gewicht hebben. Een eetstoornis draait niet om het krijgen van een sonde. Een eetstoornis draait niet om ziekenhuisopnames. Een eetstoornis draait niet om afvallen tot je erbij neervalt. Een eetstoornis draait niet om liegen over eten. 

Een eetstoornis. Het draait niet om uitstekende botten. Het is geen wedstrijd wie de dunste, de ziekste, de ergste is. Het gaat niet over calorieën, over vetten en koolhydraten. Een eetstoornis is geen aandachttrekkerij. Een eetstoornis is geen fase. Het is geen simpel iets wat je oplost door simpelweg te gaan eten. 

Een eetstoornis. Het is zo veel meer dan al het bovenstaande. Het gaat om de intense angst voor het leven. De intense angst om er te zijn. De schaamte over het zelf. Een eetstoornis gaat om zelfhaat. Om niet kunnen omgaan met emoties. Een eetstoornis heeft een functie. Een eetstoornis is er altijd met een reden. 

Zeg niet tegen iemand met een eetstoornis: “Ga maar gewoon eten!”, want daarmee beledig je iemand met een eetstoornis eigenlijk. Als het zo simpel was, dan had iedereen met een eetstoornis dat allang gedaan. 

Een eetstoornis, het is complexer dan je je kunt inbeelden. Complexer dan je je kunt voorstellen. Ik ben blij als je het niet begrijpt, want dat betekent dat je niet dagelijks leeft in de hel die een eetstoornis met zich meebrengt. Maar ik wil je wat vragen. Ik wil je om iets vragen. Steun. Een klein beetje steun. En een luisterend, zonder te oordelen, oor. Wil je dat doen, alsjeblieft? Voor iedereen in je omgeving met een eetstoornis.