Een doodgewone woensdagochtend. Ik zit in de trein van Utrecht naar Leiden, een van mijn favoriete trajecten. Al doet dat er in dit verhaal niet echt toe, ik ben nu eenmaal van de persoonlijke weetjes toevoegen aan teksten waar dat eigenlijk niet echt nodig is. Afijn, terug naar de coupé waarin ik zat. Heerlijk rustig, want rond een uurtje of elf reizen er niet veel mensen op dit traject. 

Zo ergens tussen Woerden en Alphen a/d Rijn komt er een jongeman de coupé binnengewandeld. Op het eerste gezicht is daar niets geks aan, er wandelen wel vaker mensen door de trein. Het vreemde aan deze jongeman is echter zijn gedrag. Of nee, dat zeg ik verkeerd. Het is een combinatie van zijn gedrag en zijn kleding. 

De jongeman in kwestie deelt briefjes uit. Briefjes die ik inmiddels allang niet meer aanneem. Ik weet wel wat er op staat en ik geloof er om heel eerlijk te zijn, inmiddels niets meer van. De jongeman probeert het ook deze keer weer. En ook deze keer moet ik hem teleurstellen. Dat briefje neem ik niet aan. En geld geef ik ook niet. Ik heb niet eens kleingeld in m’n portemonnee, dus al zou ik willen, ik kan niet eens iets geven. 

Terug naar de combinatie van zijn uiterlijk en gedrag. De jongeman in kwestie vraagt om geld, voor zijn gezin, voor zijn kinderen, voor andere familieleden. Ze kunnen geen eten kopen. Op zichzelf een hartverscheurend verhaal. Mits het waar is. Het valt mij namelijk op dat de jongeman in kwestie – en met hem alle andere jongemannen die ik in de trein dit soort briefjes heb zien uitdelen – wel goed verzorgd en in merkkleding rondloopt. 

En dan vraag ik me af of het verhaal op de briefjes wel waar is. Ik zou het wel weten als ik kinderen had die ik te eten moest geven. Dan zou ik allereerst aankloppen bij de daarvoor bestemde instanties. Ik zou mijn geld niet uitgeven aan merkkleding, maar aan voedsel. Tenslotte is voedsel een levensbehoefte en merkkleding niet. 

  
* Let wel, ik wil met dit bericht niet zeggen dat er geen armoede bestaat in Nederland. Want dat bestaat. Ik ken genoeg schrijnende verhalen. Ik weet hoe de harde werkelijkheid eruit ziet en hoe sommige mensen met maar veel moeite het hoofd boven water kunnen houden. Maar in situaties als hierboven beschreven, komen er bij mij toch wel aardig wat vraagtekens boven m’n hoofd.