Ken je dat gevoel? De melancholie die je soms opeens uit het niets kan overvallen. Dat gevoel van heimwee, maar naar wat precies, dat weet je niet.
Luisterend naar muziek dwarrelen er allerlei herinneringen mijn hoofd weer binnen. Fijne herinneringen, minder fijne herinneringen. Herinneringen die al jaren niet in m’n gedachten zijn geweest, van lang geleden. Dingen waar ik al in geen tijden aan gedacht heb, met een reden, of zomaar.
Ik heb dat vaak als ik in de trein zit. Of in de auto – en dan zit ik zelf niet aan het stuur. De omgeving raast voorbij en met iedere minuut kom je dichterbij je plaats van bestemming en verder van de plaats waar je vertrok.
Soms heb ik het ook bij momenten waarop je iets afsluit. Of nu ja, soms… Eigenlijk heb ik dat bij ieder moment dat ik iets afsluit. Of het nu groot of klein is. Ik ben, denk ik, nu eenmaal een beetje sentimenteel. Afscheid nemen is niet mijn hobby en het liefst houd ik iedereen die ik liefheb, heel dicht in mijn buurt.
Vrijdag sloot ik een periode van intensief aan mezelf werken af. Het was goed geweest, genoeg ook. Ik heb weer veel geleerd, fijne mensen om me heen gehad en ik heb een stukje mogen groeien. Nu sta ik de komende tijd weer op eigen benen, ga ik de dingen weer ‘zelluf‘ doen en is het tijd voor vroege colleges, gezellige thee avondjes met vrienden en vriendinnen en vooral tijd om weer even gewoon te zijn.
De melancholie blijft, het heimwee gevoel zal niet verdwijnen. Maar ach, ik heb er vrede mee. Ik ben nu eenmaal sentimenteel. En stiekem, ben ik daar best wel blij mee.
Exploring my world 