Als ik met woorden toch eens helen kon. Als ik met woorden toch eens kon zijn en dat zijn genoeg was. Als ik met woorden de last toch eens wegnemen kon. 

Ik schreef er al gisteren over. En eerder ook. Vandaag weer. Omdat het raakt. Omdat het binnenkomt. Omdat ik zo graag zou willen dat ik iets zou kunnen doen, dat we samen iets zouden kunnen doen. 

Maar dat kan niet. 

Ik kan schrijven. Ik kan luisteren. Ik kan een arm aanbieden. Ik kan er zijn. Maar meer dan dat… Kan ik niet. Meer dan dat… Kunnen we niet. Kon ik maar. Konden we maar. Voorkomen. Tegenhouden. Verandering teweegbrengen. 

Dit bericht is voor iedereen die strijdt. Voor een ieder die vecht. Voor alle mooie mensen die overspoeld worden door de golven en naar adem moeten happen. Voor jou, als je denkt dat je niet meer kunt. En voor jou, als je opgeven overweegt. De pijn kan ik niet wegnemen, de strijd kan ik niet oplossen, maar ik kan wel zeggen dat het beter wordt. Misschien niet vandaag. En ook niet morgen of volgende week. Maar die week erna. Of die week daarna. Het wordt beter. Echt, geloof me maar.