Ik las gisteren een blog over zelfbeschadiging, littekens en keuzes. Het raakte. De woorden kwamen binnen en staken. Het onderwerp is gevoelig. Ik besef heel goed dat ik me wellicht ook op glad ijs ga begeven nu ik er zelf over schrijf, maar ik waag een poging. Omdat ik vind dat ook gevoelige onderwerpen besproken moeten worden.

Een op de vijf jongeren in Nederland beschadigt zichzelf. Dit betekent dat er in iedere middelbare schoolklas wel 2 jongeren zijn die zichzelf opzettelijk pijn doen. Zelfbeschadiging doe je niet voor je lol. Iemand die zichzelf beschadigt, is vaak wanhopig, intens verdrietig of ontzettend boos. Alle emoties worden naar binnen gericht, op het eigen lichaam geuit. En daarmee getekend voor het leven.

Zelfbeschadiging is een lastig onderwerp. Zelfs binnen de GGZ is het vaak nog een taboe. Vele behandelingen hebben zelfs als regel dat eenmaal zelfbeschadiging leidt tot een time-out van de behandeling, meerdere malen leiden vaak tot een stopzetting van de behandeling. Natuurlijk snap ik dat het de bedoeling is van een behandeling om op een andere manier om te leren gaan met de negatieve gevoelens en gedachten, maar om er een strafsysteem aan te verbinden? Dat gaat te ver, als je het mij vraagt. Een behandeling hoort ondersteunend te zijn, stimulerend te zijn; geen angst te kweken.

En daarmee kom ik direct op hetgeen mij zo raakte terwijl ik de woorden over zelfbeschadiging las. De schrijfster is van mening dat littekens maar verborgen moeten worden, niet getoond moeten worden. Littekens geven in een oogopslag weer dat iemand een zware strijd heeft geleverd – en misschien nog wel levert. Maar… moet dat onzichtbaar zijn? Zelfbeschadiging is al zo’n onzichtbare en schaamtevolle strijd. Erover praten staat voor velen gelijk aan het beklimmen van de Mount Everest.

Littekens verbergen? Nee, niet als je het mij vraagt. De littekens zijn onderdeel van een verleden, onderdeel van een strijd die geleverd is, maar wel overwonnen is. En dat… dat mag zichtbaar zijn.