Het lijkt zo vanzelfsprekend. Het is zo ogenschijnlijk normaal. Iedere ochtend staan we op en iedere avond gaan we weer naar bed. We vertrouwen erop dat we de volgende morgen weer wakker worden. Voor de een is het een fijne gedachte, dat er morgen weer een nieuwe dag is. Voor een ander is het een zware gedachte, dat er morgen weer een nieuwe dag is.

En toch. Het is niet normaal. Het kan zomaar over zijn, voorbij zijn, klaar zijn. 

Gisteren werd ik weer geconfronteerd met de eindigheid van het leven. Het was een confrontatie op een moment dat er zo veel contrasten waren. De tegenstellingen konden haast niet groter.

Het was het zoveelste moment dit jaar dat de eindigheid van het leven binnenkwam, me raakte en ervoor zorgde dat ik een traan moest laten rollen over wang. Die traan staat symbool voor zo veel dingen, zo veel gebeurtenissen, zo veel mooie mensen die er nu niet meer zijn. De traan staat symbool voor de strijd die velen in hun leven ervaren, een worsteling waar geen woorden voor zijn, omdat die woorden het gevecht tekortdoen.

Weer iemand heeft de strijd verloren, een oneerlijke en gemene strijd verloren. Een strijd waarvan ik zo gehoopt dat zij deze zou winnen. Omdat ik het iedereen gun die deze strijd voert, te winnen. Niemand verdient het de strijd te verliezen.

Deze woorden zijn voor iedereen die nu leeft met ongeloof, met verdriet, met een leegte. En deze woorden zijn voor iedereen die dezelfde strijd nu voert, voor iedereen die denkt aan opgeven, aan stoppen met vechten. Maar deze woorden zijn bovenal voor jou, Heleen. Omdat je gestreden hebt, maar helaas niet gewonnen hebt. Omdat je gevochten hebt, voor wat je waard was, maar het mocht niet zo zijn.