Hoe vertel je iemand die niet meer leven wil dat er nog een lichtje schijnt? Hoe vertel je iemand die niet meer vechten kan dat het beter wordt? Hoe vertel je iemand die er een einde aan wil maken dat het niet de oplossing is?

Lange tijd dacht ik dat ik het antwoord had op bovenstaande vragen. Ik dacht dat ik wel wist hoe ik met die wanhoop van het niet meer weten om moest gaan. Ik was overtuigd van het idee dat ik had, dat liefde en er zijn ervoor kunnen zorgen dat iemand wel blijft doorgaan. Overtuigd was ik van mijn eigen gedachten, mijn eigen theorieën.

Tot vorige week vrijdag…

Er gebeurde van alles. Al een langere tijd. Gebeurtenissen stapelden zich op en nare berichten leken de enige berichten te zijn die ik kreeg. De wanhoop nam het over en ik zag nog enkel duisternis. Geen lichtjes kwamen meer binnen en opgeven leek het enige te zijn wat ik nog kon doen. Ik wist het niet meer. Hoe ik verder moest.

Ik kon niet meer.

Wanhoop. Verdriet. Angst. Slechts enkele woorden die omschrijven wat ik voelde. Gedachten raasden door mijn hoofd en vanbinnen was het een chaotische bende. Deze bende en de storm zorgden ervoor dat ik koos voor iets waarvan ik tot op de dag van vandaag nog altijd niet goed begrijp hoe ik daarvoor heb kunnen kiezen.

Ik weet wat het doet. Ik weet wat de gevolgen zijn. Ik weet wat het voor gat en leegte achterlaat. Toch deed ik het. Ik was moe. Ik was bang. Ik was verdrietig. Ik was wanhopig. Ik kon niet meer. Dacht ik. Maar ik sta er nog. Ik ben er nog. Ik weet niet hoe, maar ik ben nog niet weg. Zoals iemand gisteren tegen mij zei: “Het is jouw tijd nog niet.” En daar houd ik me voor nu maar aan vast. Het is mijn tijd nog niet.

“Maar ik ben gelukkig, ik ben gelukkig, ik ben gelukkig nog niet dood.”

Sara Kroos – Het grote zelfmoordlied