“Laat het los, denk er niet meer aan. Het kost je alleen maar energie en dat is zonde, is het niet waard. Laat het los.”

Het zijn zinnetjes die al zo vaak tegen me gezegd zijn. Het zijn zinnetjes die ontzettend waar zijn. Maar…. Hoe doe je dat? Loslaten? Hoe laat je iets los terwijl het je raakt? Hoe laat je iemand los, terwijl je die persoon niet kwijt wilt? Hoe stop je met denken aan iets dat je bezighoudt, emotioneel en cognitief?

Deze vragen heb ik mezelf de afgelopen dagen meerdere malen gesteld. Ik heb erover gepiekerd. Ik heb gegoogled, ja echt waar, naar loslaten. Ik kwam prachtige quotes tegen, zelfhulpboeken, websitebezoek met allerlei tips. Maar toch…. De oplossing heb ik niet gevonden.

Tot ik na ging denken, echt na ging denken. Bij mezelf naging waarom het zo veel pijn doet, waarom het me zo bezighoudt. Ik heb mezelf duizend en een vragen gesteld. Ik heb gehuild – en terwijl ik dit schrijf, vloeien de tranen weer. Omdat het zo veel pijn doet, omdat het me zo raakt. Omdat het binnenkomt en iets aanraakt wat ik nooit hebben willen toelaten.

En toen kwam voor mij het inzicht. Het ligt niet aan de persoon, het ligt niet aan de situatie. Er is geen sprake van goed of fout, gelijk of ongelijk. Het gaat om emoties, om gevoelens, om dingen waar geen cognitief redeneren tegen helpt. En dan kan ik nog zo vaak denken: ik moet het anders doen, maar daar ligt de sleutel niet. De sleutel ligt bij een quote die me raakte toen ik deze las: “Loslaten is met je hart toelaten wat je met je hoofd niet kon vergeten.”

Ik realiseerde me, ik mag verdrietig zijn. Ik mag me rot voelen. Ik mag me eenzaam en alleen en in de steek gelaten voelen.. Ik mag bang zijn. Ik mag boos zijn. Ik mag het allemaal voelen. Want om verder te komen – en om dus los te laten, moet ik het wel voelen. Dus dat ga ik doen: het voelen, het ervaren. En die oplossing… Die is er niet, althans niet een dezelfde voor iedere situatie. Dus mijn advies: loslaten is met je hart toelaten wat je met je hoofd niet kon vergeten.