Houd me vast en laat niet los,
Maar doe alsof je me niet kent.
Vergeet me en verlaat me,
Maar zeg me dat je er bent. 

Laat me los, laat me gaan,
Ik kan het heus wel zelf. 
Niemand nodig, nooit gehad,
Maar ik kan niet blijven staan.

© Exploring my world

Loslaten en afscheid nemen. Het zijn thema’s waar ik eigenlijk al zo als ik me kan herinneren moeite mee heb. Thema’s waar eigenlijk bijna iedereen wel wat van vindt. Velen vinden het lastig. Sommigen vermijden het. Iets wat ik ook lange tijd deed. Het niet aangaan, maar gewoon uit de weg gaan. Doen alsof. Dan is het er niet. Ik was een struisvogel en stopte steevast mijn kop in het zand. Dat ik dan niet meer kon ademen, deed me niet zo veel. Dat ik dan ook heel veel mooie dingen miste, het raakte me niet. Het kwam niet binnen. Het mocht niet binnenkomen.

Momenteel speelt er van alles bij mij privé. Veel onzekerheden en veel afscheid nemen van mensen die belangrijk voor mij zijn (geweest). Afscheid voor een kortere tijd, maar ook afscheid voor – zoals het er nu naar uitziet – altijd. Ik weet niet welke ik lastiger vind. Afscheid nemen voor een kortere tijd, wetende dat ik die persoon wel weer ga zien. Maar ook de twijfel of het wel echt zo is. Ik heb niet vaak meegemaakt dat iemand wel weer terugkomt. Dus… Waarom zou het nu dan wel gebeuren? 

En afscheid nemen voor altijd. Vorige week donderdag eindigde de musical SKY met Afscheid nemen bestaat niet. Ik heb tranen met tuiten gehuild tijdens de musical. Zo herkenbaar. Zo confronterend. Zo pijnlijk eerlijk weergegeven. En afscheid nemen bestaat wel. Het ligt er maar net aan hoe je er tegenaan kijkt. Het contact stopt en in die zin bestaat afscheid nemen wel. Tegelijkertijd blijven de herinneringen bestaan en bestaat afscheid toch een beetje niet. 

Ik ga voor het laatste. Hoe naïef het misschien ook mag zijn. Ik ga voor Afscheid nemen bestaat niet. Omdat het doorgaat in het hart, in het hoofd, in het gevoel. En dus blijft bestaan.