Wachten om te mogen wachten. Het klinkt heel gek, het klinkt eigenlijk als iets wat niet waar zou kunnen zijn. Maar het is waar. Het is realiteit. Wachten om te mogen wachten. En geen idee hebben waarvoor je wacht. Of het wel de tijd waard is. Niet weten of dat waarop je wacht, je uiteindelijk ook gaat helpen. 

Tegenwoordig hebben huisartsen al wachtlijsten voor mensen met psychische problemen. Mensen die in nood zijn, dringend hulp nodig hebben, maar deze niet kunnen krijgen. Er is sprake van een wachtlijst voor een wachtlijst. Mensen moeten wachten. Wachten om vervolgens weer te mogen wachten.

Ik snap het niet. Is dit dan de kant die we op gaan in dit land? Laten we de mensen die hard hulp nodig hebben, gewoon maar in de steek? Omdat het belangrijker is om geld uit te geven aan zaken die niet zo relevant zijn? Omdat het belangrijker is om de bureaucratie in stand te houden? Waarom worden de mensen in nood niet geholpen? Waarom krijgen die mensen de boodschap dat ze maar moeten wachten? Om daarna weer te moeten wachten? 

Huisartsen zijn niet uitgerust om mensen met ernstige psychische problemen te helpen. Ze hebben de tools niet in huis, de kennis niet in pacht. En toch wordt er verwacht van deze hardwerkende artsen dat zij de mensen in nood helpen. Mensen in nood die zij dolgraag zouden willen helpen, maar niet kunnen helpen. Dan vraag ik me afwaar zijn we mee bezig? Waarom laten we dit gebeuren? Met z’n allen? 

Waarom laten we mensen in nood in de kou staan? Waarom laten we hulpverleners niet gewoon hun werk doen in plaats van hen op te zadelen met allerlei bureaucratisch gedoe? Ik mag dan nog slechts een tweedejaars psychologiestudente zijn, maar ik denk dat er veel, heel veel anders kan. Noem me naïef, maar ik geloof nog in een betere GGZ. In een betere hulpverlening, zonder al te veel wachtlijsten, zonder bureaucratisch gedoe. Ik geloof dat het kan. 

                                                                            Geloof je met mij mee?