Voor het meisje dat pillen spaarde, voor het meisje dat zichzelf dagelijks opensneed, voor de jongen die eenzaam op z’n kamer zat en manieren om er een einde aan te maken opzocht op zijn computer. Voor de vrouw die altijd rondliep met een glimlach, maar toch sprong. Voor de man die zo sterk oogde, maar zich zo klein voelde. 

Dit is voor jou, voor eenieder die het bovenstaande en onderstaande herkent. 

Het gebeurt nog zo vaak. Onbegrip. Onwetendheid. Harde opmerkingen. Botte reacties. Mensen die klagen dat ze nu om moeten reizen, ‘want zo’n gek is weer voor een trein gesprongen en nu rijdt mijn trein niet’. Het onbegrip, de onwetendheid, de harde opmerkingen en botte reacties. Ik zou zo graag, zo veel willen, kunnen, mogen doen. Ik zou zo graag, er zijn, luisteren, begrip tonen. Voor jou. Naar jou. Voor jouw verhaal, voor jouw leven. 

Ik hoop, naïef misschien, dat die omslag ooit nog komt. Dat iemand die een mentale ziekte heeft hetzelfde behandeld wordt als iemand met een gebroken been. Ik hoop het, met mijn hele hart. En tot die tijd… tot die tijd ben ik dankbaar voor de initiatieven van de wel begripvolle mensen. De online mogelijkheden die er zijn om hulp te vragen als het nergens anders meer kan. Als niemand anders meer luistert. 

Voor jou, omdat jij het net als ieder ander waard bent om te leven. Echt te leven. Je mag er zijn.