Zo veel woorden, zo veel zinnen en bovenal veel chaos. Dat was vandaag.
College over eetstoornissen, van iemand die als zeer goed staat aangeschreven binnen de eetstoorniswereld, maar ook iemand aan wie ik zo veel negatieve herinneringen heb. Mooie verhalen, maar waar ik zulke andere ervaringen mee heb.
Het college raakte mij ook heel erg, omdat er een ervaringsdeskundige kwam vertellen. En haar verhaal was zo’n stereotype verhaal. Ze was onzeker, ze vond zichzelf te dik, sloeg door in afvallen, ging in behandeling en was weer helemaal gelukkig. Het raakte me, omdat er zo veel meisjes zijn voor wie het niet zo eenvoudig is. Het raakte me, omdat mijn ervaring zo anders is. Het raakte me, omdat ik weet dat het slechts een kleine groep is die ‘enkel’ een eetstoornis heeft. En dat wordt dan aan de toekomstige hulpverleners voorgeschoteld, dat is het beeld dat zij vormen.
Ik heb naderhand met mijn docente gesproken erover. Haar verteld wat mijn ervaringen zijn binnen de eetstoorniswereld. Verteld dat ik het verhaal te positief en te stereotype vond. Het is wat je in de boeken leest, het is wat de media voorschotelt. Maar het is maar zo’n klein percentage. Zo’n kleine groep. En de groep die geen stem heeft, geen stem krijgt… Die groep wil ik een stem geven. Hoe moeilijk en pijnlijk ik het leven nu ook vind. Hoe vaak ik op een dag denk dat ik ook op wil geven, omdat ik het om me heen zo veel zie gebeuren. Maar mijn kleine zwarte monstertje heeft mij nodig, dus ik adem, ik ben er en ik blijf. Ik huil, ik val en probeer weer overeind te krabbelen. En misschien, misschien mag ik volgend jaar als ervaringsdeskundige voor een zaal tweedejaars psychologiestudenten staan.
Hoe gaan jullie om met confrontaties? Klein of groot? Vermijd je ze, of ga je ze aan?
Blog ook geplaatst op Psycholoog op Afstand: https://www.psycholoogopafstand.nl/confrontatie/
Exploring my world 
Oh wauw, ik ben het he-le-maal met je eens. Nagenoeg altijd wanneer dit onderwerp besproken wordt, laat men alleen het stereotype zien. Misschien ook wel omdat het ‘makkelijk’ te begrijpen is voor mensen. Iedereen valt wel eens af en iedereen kan zich inleven in het doorslaan daarin. Of tenminste, het is minder lastig je daarin in te leven dan in de andere 90% van de mensen met een eetstoornis. En daarbij, het klinkt ook mooi toch? Ja, ‘even’ doorgeslagen, graatmager en daarna weer helemaal opgelapt en kei gezegend in het leven. Dat is nog eens een leuk verhaal om te vertellen.
Wat ontzettend knap dat je na afloop naar je docente bent toegestapt! Ennuh, doordat je dit hier schrijft laat je je stem ook al horen. Dat is alvast een eerste belangrijke stap.
Liefs, Jeanine
LikeLike
Mooie tekst bij je verhaal!
Als ik het ergens niet mee eens ben, of een andere mening heb, zeg ik dat gerust. Maar zodra ik merk dat het geen zin heeft, omdat er toch niets mee wordt gedaan, dan houdt ik verder mijn mond..
LikeLike