Een eetstoornis… Magere meisjes, levend op een appel, wonend in de sportschool en een innige relatie met de toiletpot. Continu in beweging. Niet zitten. Levensgevaarlijk dun. Voor niets of niemand nog bereikbaar. Enkel voor het nog minder eten, nog minder wegen. 

Een eetstoornis…. Bovenstaande zinnen zijn cliché. Het is een beeld dat geschetst wordt in de media en dat mensen raakt. Het is shockerend en daarom nieuwswaardig. Het trekt kijkers, lezers. Het is sensatie. 

Maar die eetstoornis, om welke eetstoornis het dan ook gaat, die eetstoornis gaat niet om eten of om zo dun mogelijk zijn. Die eetstoornis ontwricht levens, verwoest de dromen van zo veel prachtmensen. Het gaat niet over eten. Het gaat niet over dun zijn. Het gaat niet over jezelf dik vinden. Het is geen uit de hand gelopen dieetpoging. Het is geen aandachttrekkerij. Het is geen hype of levenswijze. 

Een eetstoornis gaat niet om de buitenkant. Het gaat om wat er vanbinnen gebeurt. Het gaat om wat er vroeger gebeurd is. Het gaat om angst. Om jezelf zo intens haten dat je jezelf dwingt om dingen te doen waarvan je jezelf niet eens wist dat je daartoe in staat was. Het gaat om eenzaamheid en een intense leegte die op geen enkele manier opgevuld kan worden. Het gaat om angst, om verdriet, om pijn. Zo graag willen, maar niet kunnen. 

Een eetstoornis is een geen keuze. Het is niet over als je weer eet. Een eetstoornis is een sluipmoordenaar. Je hebt het niet in de gaten, maar je zit gevangen in haar web. Alles wat van jou was, verdwijnt. Jouw eigen ik die bestaat niet meer. De eetstoornis neemt het over, bepaalt je keuzes, je handelen en alles wat je voelt. Je voelt je alleen, klein en machteloos. En voor even lijkt de eetstoornis veilig te zijn. 

Maar een eetstoornis is zo ongelooflijk onveilig. Een eetstoornis maakt zo veel meer kapot dan je lief is. Een eetstoornis eist levens op, levens van prachtmensen die nog zo veel langer hadden mogen leven. Nog zo veel moois hadden kunnen geven aan de wereld, aan henzelf. Juist omdat ze zo sterk zijn. 

Drie prachtmensen in twee weken. Het doet pijn. Het raakt. Het komt binnen. Zij hebben het niet gered. Waarom? Er is geen antwoord. En het doet er misschien ook niet toe. Ze zijn er niet meer. Het was te zwaar, te groots, te intens. En zo is het verdriet. 

En daarom deze blog. Het is Eating Disorder Awareness Week, een week waarin er aandacht gevraagd wordt voor eetstoornissen, de impact die ze hebben en wat de afloop kan zijn. Er moet meer aandacht komen voor deze sluipmoordenaar. Omdat levens verwoest worden.