Beste Fajah,

Ik heb lang getwijfeld of ik een blog zou wijden aan jouw zogenoemde ‘way of life’ of jouw ‘lifestyle’. De voors en tegens afgewogen en tot de conclusie gekomen dat ik jouw boek weliswaar geen podium wil geven, maar me wel wil uitspreken over alles wat er de afgelopen tijd in de media verschenen is. Want beste Fajah, hoewel jij beweert dat je prima kunt functioneren op een dieet van 1000 kilocalorieën en dat afvallen nu eenmaal gepaard gaat met het ervaren van een hongergevoel, moet ik toch bekennen dat ik het daar niet mee eens.

Op een gezonde wijze afvallen, gaat niet gepaard met een hongergevoel. Op een gezonde wijze afvallen gaat gepaard met het veranderen van eetgewoonten, het aanpassen van je manier van leven. Meer gaan bewegen en gezond eten. Het heeft niets te maken met honger lijden en jezelf afbeulen.

In een interview op 7 januari dit jaar met het AD, wordt duidelijk dat jij je, beste Fajah, niet twijfelt of je honger moet lijden of jezelf wilt afbeulen. Waar ieder ander een ‘normale warme maaltijd’ nuttigt, had jij bakjes bij je. Bakjes met afgemeten porties gekookte kipfilet, mais en boontjes. En beste Fajah, ik kan je vertellen dat dit wel degelijk heel eetgestoord is. Sterker nog, ik durf wel te stellen dat het zo dwangmatig bezig zijn met hetgeen je eet en drinkt, richting anorectisch gedrag neigt. Ik herken het namelijk, van mezelf. Ik heb zelf een tijdlang enkel gekookte kipfilet gegeten. Om de simpele reden dat ik dan wel eiwitten, maar geen vetten naar binnen kreeg.

Beste Fajah, ik schrijf dit niet om jou af te branden of om jou aan de schandpaal te nagelen. Ik schrijf dit, omdat ik me zorgen maak, om jou, om jouw kinderen en om ieder jong meisje dat jou als voorbeeld ziet. Ik weet namelijk als geen ander hoe het is om een rolmodel te hebben en je daaraan te spiegelen. Ik weet namelijk als geen ander hoe het is om verstrikt te raken in een web van leugens dat jezelf op een gegeven moment dan ook heilig gelooft.

Echt, beste Fajah, ik hoop ontzettend dat je tot het besef zult komen dat de manier waarop jij leeft, niet gezond is. Ik hoop het voor jou, maar ook voor jouw kinderen. Ik gun het je dat je jezelf met wat meer compassie kunt en durft gaan te bekijken. Het hoeft niet altijd perfect te zijn, het kan niet altijd perfect te zijn. Ik hoop dat je dit jouw kinderen ook durft mee te geven en dat je jezelf leert toestaan om te voelen. En ik hoop dat jouw volgers jouw voorbeeld niet volgen. Omdat ik weet waartoe het kan leiden.