“Het gaat niet om eten. Ging het daar maar om, dan was het een stuk eenvoudiger.” 

Ik heb dat zo vaak gezegd. Tegen iedereen die erover begon. Het is niet het eten. Het is een vlucht. Een verdoving. Een middel. Maar… Nu gaat het wel om het eten. En ook weer niet. Het staat ergens voor. Maar het gaat wel om eten. 

Vrijdag, zaterdag en zondag ben ik in Gent. Georganiseerd door de universiteit. En dan gaat het wel om eten. Omdat eten voor de meeste mensen gezelligheid is. We mogen zelf kiezen wat we doen met eten. Waar we eten. Wat we eten. Met wie we eten. 

Terug naar nu. 

Zittend op mijn bank. Terugdenkend aan gisteren. Vooruitdenkend aan komend weekend. Angst. Want ik heb al tijden geen normaal eetpatroon gevolgd. Net genoeg gegeten om te functioneren. Net genoeg gegeten om voor Bhodi te kunnen zorgen en mijn leven te leiden. Of was het overleven en lijden? 

Ik weet het niet. Ik doe mijn best. Ik probeer het. Iedere dag weer. Herinner me een uitspraak van een oud-groepsgenootje: “Met volle angst vooruit!” En word verdrietig. Ik kan het niet. Met volle angst vooruit. Ik voel me klem zitten. Klem in angst en paniek. Vast tussen verleden, heden en toekomst. Ik weet het niet. 

Maar… ik doe mijn best. En dat is voor nu alles wat ik kan beloven.