“Mama, kijk eens! Kijk eens wat ik getekend heb!” 

Ik zit in een wachtkamer en hoor een kinderstemmetje enthousiast haar moeder roepen. Ik glimlach even, terwijl ik verder lees in mijn studieboek – want he, als ik dan toch moet wachten, dan kan ik die tijd maar beter nuttig besteden. Een paar minuten later hoor ik het meisje weer wat tegen haar moeder zeggen. Het meisje krijgt een snauw dat ze niet zo moet schreeuwen en stil moet zijn. Ik kijk op en zie de moeder en het meisje. De moeder kijkt niet op of om, heeft enkel oog voor haar smartphone. En het meisje… Dat kijkt ietwat beteuterd maar gaat dan door met tekenen op het bord. 

“Mama, kijk! Dit heb ik voor jou gemaakt! Mooi he?”

Weer kijk ik even op. Ik kan niet zien wat het meisje getekend heeft, maar het zal ongetwijfeld aandoenlijk zijn. Een bloem, een hartje of misschien wel zichzelf met haar moeder naast haar. Een tekening zoals alleen kinderen van die leeftijd kunnen maken. Het meisje brengt een glimlach op mijn gezicht. Ze doet me denken aan de kleine ik. Ooit was ik ook zo klein. Terwijl ik wat verder mijmer, hoor ik het meisje nog eens de aandacht van haar moeder vragen. Zo graag wil ze laten zien wat ze heeft getekend. 

En dan schrik ik. Ik verwachtte een lief woord tegen dat kleine meisje, maar niets was minder waar. “Houd nou g*v*d* eens op met dat geouwehoer! Ik ben echt helemaal klaar met dat gezeur van jou!” Te verbouwereerd en nog in de war, loop ik enkele momenten daarna naar de persoon met wie ik een afspraak heb. Ik zie de gekwetste blik van dat meisje nog zo voor me. Zo beteuterd, zo eenzaam. Het doet me pijn, het raakt me diep in mijn hart. Ik had zo graag wat willen zeggen. Al was het enkel om dat kleintje een gevoel van steun te geven. Het gevoel dat er iemand naar haar kijkt. Al is het maar eventjes. 

Een ding weet ik zeker. De volgende keer dat er zoiets gebeurt, dan zeg ik iets. En probeer ik een held te zijn voor het kind. Omdat alle kinderen in Nederland, op de hele wereld, het verdienen kind te zijn. Er mogen zijn en gewaardeerd worden. Met de woorden van Friso: “Kleine stappen, grote winst” en “Wat ga jij morgen anders doen?” ga ik vanaf nu door het leven. Omdat ik dat meisje wil laten weten dat ze niet alleen is. Ze mag er zijn. Precies zoals ze is.