Ik ben bang.

Bang voor iedereen, bang voor alles. Ik zet een masker op als ik mijn deur uitstap. Niemand ziet mijn tranen, niemand voelt mijn pijn. Ik lach, en ik doe alsof. Ik voel me verscheurd. Uit elkaar gevallen. In duizend stukjes.

Ik ben bang.

Bang om te zijn, bang om te leven. Ik wil het zo graag en probeer het zo hard ik kan. Niemand mag weten wat ik denk, niemand mag weten hoe ik worstel. Ik lach, en ik weet dat sommigen naar mij op kijken. Het maakt me bang. Ik voel me zo verscheurd. Uit elkaar gevallen. In duizend stukjes.

Ik ben bang, bang voor iedereen die tegen mij op kijkt. Ik ben bang voor iedereen, bang voor alles om me heen. Nergens voel ik me echt veilig. Nergens kan ik echt even gewoon ‘zijn’. Ik weet niet wat het betekent om ergens te ‘zijn’. Ik weet niet hoe het voelt om een ‘thuis’ te hebben, hoe het is om een plek te hebben die veilig is, vertrouwd voelt. Ik ken het niet.

Ik ben bang. Ik voel me verscheurd. Uit elkaar gevallen. In duizend stukjes. En voor een klein gedeelte is dit ook zo. Want ik ben niet alleen. Het is ook nooit stil in mijn hoofd. Het is altijd druk in mijn hoofd, ruis, chaos. Dat is mijn wereld. Dat is wat ik ken. En tot een paar jaar geleden, dacht ik dat het heel normaal was, dat iedereen dat had. Maar… niet iedereen heeft dit. Op de manier dat ik het heb. Ik ben niet alleen. Nooit alleen… Ik ben wij. Er is een ons.

En daarom voel ik me verscheurd. Uit elkaar gevallen. In duizend stukjes. Ik ben wij. Er is een ons. En voor nu, voor nu is dat wat het is, voor nu is dat waar ik mee moet leven, waar wij moeten leven. Omdat het nu eenmaal niet anders is. Samen door het leven gaan, dat is voor nu hoe het gaat. Omdat ik nu wij is, maar op een dag ik weer ik is.

Duizend stukjes. Voor nu.