Hoe houd je hoop, als alles uitzichtloos lijkt? Hoe houd je hoop, als je niet meer weet wat hopen is? Hoe houd je hoop, als je enkel nog pijn kan voelen? Hoe houd je hoop, als je verscheurd wordt van verdriet?

Zo vaak kom ik het bovenstaande tegen in m'n stage. Gesprekken met mensen die alle hoop verloren zijn, voor wie het leven uitzichtloos lijkt. Zo veel mensen die niet meer weten hoe ze verder moeten, hoe ze verder kunnen. Wanhopig zijn en er alles aan doen om van die wanhoop af te komen.

Gisteren had ik een gesprek, een jong meisje, ze zag het niet meer zitten. Ze was zo wanhopig dat doodgaan beter leek dan door blijven leven. Alle technieken en manieren had ik geprobeerd in het gesprek. Niets hielp. Ze werd enkel meer wanhopig. Ze kon niet meer. De last was te zwaar…

Toen wist ik dat ook ik niets meer had te verliezen. Ik was haar al min of meer kwijt, ik kon haar nauwelijks nog bereiken. Mijn laatste poging was mijn eigen ervaring erin gooien. Haar proberen perspectief en hoop te bieden, door te vertellen dat ik er ook ooit zo bij heb gezeten. Het gesprek ging een andere kant op, ze werd rustiger. Ze nam het mee.

Als niets meer helpt… dan is er soms toch nog hoop…