31 december, de laatste dag van het jaar. De terugblikken op 2017 vliegen om m’n oren en van bijna al mijn vrienden heb ik inmiddels wel een fotoverslag gezien. Ik heb gelezen hoe gelukkig sommigen geweest zijn en hoe veel pijn anderen heb doorgemaakt het afgelopen jaar. Ondertussen luister ik naar de Top2000 en word ik heen en weer geslingerd tussen verschillende emoties.

Ik weet het zo net nog niet. De laatste dag van het jaar, morgen op dit tijdstip is het nieuwe jaar al bijna 18 uren jong. Wat maakt 31 december zo bijzonder? Waarom hechten we er zo veel waarde aan? Ik stel mezelf al dagen deze vragen. Ik weet het niet. Een nieuw jaar, nieuwe kansen wordt zo vaak gezegd. Maar is dat zo? Kan niet iedere dag een nieuwe kans zijn? Kunnen we niet zeggen dat we iedere dag opnieuw de kans hebben om er iets van te maken?

“Het leven is een feestje, maar je moet wel je eigen slingers ophangen”, schiet door mijn hoofd. En is dat niet hoe het is? Dat we kunnen kiezen, tot op zekere hoogte, hoe we ons leven leiden? Is het niet aan jou en jou en jou om te bepalen wat je wilt, wat je fijn vindt, wie je bent?

Over 2017 zou ik urenlang kunnen schrijven. Ik zou van alles kunnen vertellen over de ups en downs die ik doorgemaakt heb. Ik zou kunnen delen hoe ik me gevoeld heb, hoe ik heen en weer geslingerd ben. Ik zou ook kunnen schrijven over alle leuke en mooie dingen die ik heb bereikt. Ik doe het niet.

31 december, de laatste dag van dit jaar. Nog een paar uurtjes en dan is het weer voorbij. Een nieuw jaar gaat dan van start. Ik kan eindeloos terugkijken, maar de uitkomst blijft hetzelfde. Voor 2018 heb ik maar een voornemen, worden wie ik wil zijn. Omdat ik lang genoeg ben geweest wie anderen wilde dat ik was. In 2018 word ik mezelf, er zijn immers al genoeg anderen.

Doe je met mij mee?