“Maar al ben je uit de oorlog, gaat de oorlog ooit uit jou?” zingt Marco Borsato treffend in het nummer Speeltuin. Het is een vraag die ik mezelf de laatste dagen ook steeds vaker stel. Vroeger is verleden tijd, maar hoe doe je dat? Hoe zorg je dat vroeger in het verleden blijft en zich niet met het heden mengt?

Het is de week van de kindermishandeling en ik schrijf erover. Hoe beladen en lastig het onderwerp voor sommigen ook is. Het moet bespreekbaar worden. Te veel kinderen lijden nog dagelijks. Te veel kinderen leveren nog dagelijks een stille en eenzame strijd. Littekens worden gevormd en tekenen een kind voor het leven. Misschien is het een ver-van-je-bed-show. Misschien vind je het eng. Misschien denk je dat het in jouw omgeving niet voorkomt. Misschien wil je er wel niet over nadenken, niet over lezen, niets over weten.

Ik daag je uit. Ik daag je uit om dit toch te lezen. Ook al vind je het misschien moeilijk. Ook al wil je er misschien niet mee bezig zijn. Wil je het vermijden. Denk je liever aan leuke dingen. Het is is. Kindermishandeling is er en het is een probleem van ons allemaal. Niet enkel van de overheid, van de kinderen die mishandeld worden of van de ouders die niet anders geleerd hebben dan te mishandelen. Jij en ik, wij zijn er allemaal bij betrokken. Of je het nu leuk vindt of niet.

Vorige week was NO KIDDING op mijn uitnodiging aanwezig op de universiteit. Ik heb zelf een workshop gegeven. Ik heb mijn verhaal gedaan. Ik heb gesproken. En daarmee geef ik het stille kind een stem. Doodeng. Iedere keer als ik een workshop geef, iedere keer als ik mijn verhaal vertel, komt het gevoel terug. Het gevoel van toen. De angst. De eenzaamheid. De pijn. Het is er weer. En weet je wat? Het is oké.

Ik ben uit de oorlog, maar de oorlog is nog niet uit mij. Praten helpt. Praten heelt. Daarom praat ik. Daarom deel ik. Daarom ga ik er wel op door. Omdat ik geen enkel kind een jeugd vol angst, pijn, eenzaamheid en verdriet gun. Omdat ik wil strijden voor een wereld waarin kindermishandeling verleden tijd is. En tot die tijd. Tot die tijd ben ik uit de oorlog en gaat de oorlog heel langzaam uit mij.