Al een tijdje loop ik rond met het idee om dit bericht te schrijven. En toch, toch stel ik het keer op keer op keer op keer weer uit. Uit angst. Uit schaamte. Bang om veroordeeld te worden. Bang om me kwetsbaar op te stellen. Bang om geraakt te worden. Toch schrijf ik vandaag deze blog. Omdat het kan. Omdat ik voor openheid ben.

Ik wil me niet (meer) verstoppen en doen alsof ik niet besta. Ik wil niet meer toneelspelen en alle ballen koste wat kost in de lucht houden. Vandaag besluit ik dat het klaar is. Dat het stopt. Dat ik bepaal wat ik zeg en ook wat ik niet zeg. Dat is niet aan de ander. Dat is niet aan hem, haar of wie dan ook. Het is enkel aan mij.

Deze keuze heb ik kunnen maken als gevolg van een aantal gebeurtenissen. Dankbaar ben ik, dankbaar voor de mensen die me in korte tijd dierbaar zijn geworden. Dankbaar ben ik ook, voor de kans die ik kreeg. Een kans die ongelooflijk eng, maar ook zo ontzettend mooi was. Dankbaar ben ik, voor het vertrouwen dat ze me gaven. En ook al scheiden onze wegen eerder dan ik had gehoopt. Ik ben dankbaar.

Ik schrijf, dus ik ben, schrijf ik vaak. En daar zit mijn kracht. In het schrijven. In spelen met letters, woorden, zinnen. Er een verhaal van maken. Mijn verhaal. Want dit is ook mijn verhaal. En daarvan mag ik de inhoud bepalen. Ik ben niet enkel de jonge vrouw die een studie psychologie volgt, een waardevolle en leerzame stage loopt, dankbaar en helend vrijwilligerswerk doet. Haar eigen (hulp)hond traint. Een sociaal leven heeft. Voor het derde jaar op rij een bestuursfunctie uitoefent. Ik ben niet enkel de jonge vrouw die voor de buitenwereld alles voor elkaar lijkt te hebben.

Ik ben ook niet enkel de jonge vrouw met een eetstoornis, een heftig verleden waarin littekens zich hebben gevormd. Ik ben niet enkel mijn problemen of mijn verleden en ik ben ook niet enkel mijn opleiding en mijn bezigheden. Alles bij elkaar zijn de bouwsteentjes die mij tot mij maken. Die ervoor zorgen dat ik ben wie ik ben. Ik ben niet perfect en dat zal ik ook nooit worden, hoe hard ik er ook naar streef. Ik ben ook nog lang niet waar ik zijn wil, maar is dat niet juist waar het leven om gaat? De weg bewandelen naar waar je uit wil komen?

Ik ben mezelf, met al mijn alters, delen of hoe je het ook noemen wilt. Ik ben wij en wij zijn ik. Ik ben niet alleen. Er is een ons. En hoe hard ik soms ook wil ontkennen dat dit waar is, ik kan er niet omheen. Ik wil niet langer zwijgen en meedoen aan de stilte. Ik wil praten en vertellen. Delen wat ik weet. Woorden wonden laten helen en littekens vervagen.

Omdat ik meer ben dan enkel die paar woorden.