Het is half tien in de ochtend als ik samen met mijn hondje buiten loop. Onze ochtendwandeling, zoals we iedere dag doen om een goede start te maken. Warme zonnestralen schijnen op mijn gezicht. Ik geniet er intens van. De warmte en het licht doen me goed. Zeker na al die donkere dagen. Zeker na alle nare berichten van de afgelopen tijd.

We willen ons normale rondje lopen. Het rondje dat we bijna iedere ochtend lopen. Het rondje dat ik na anderhalf jaar bijna met m’n ogen dicht kan lopen. Tenminste, dat was het plan. Tot we op een hek, een afgezette weg en een meneer met mooie fluorescerend gele jas aan stuiten. De weg is afgezet wegens werkzaamheden. Prima, kan gebeuren. Dan lopen we een ander rondje. Nemen we een andere route. En zo vervolgen we onze weg.

Op weg naar huis komen we weer langs de bewuste afgezette weg. Een meneer op een fiets trekt mijn aandacht. Ik blijf even staan en kijk wat deze beste man doet. Hij lijkt de afgezette weg niet te accepteren. Ik besluit te doen alsof ik aan het trainen ben met mijn hondje en werp tussendoor wat blikken naar de afgezette weg, de meneer met de fiets en de meneer met de fluorescerend gele jas.

De meneer met de fiets is het absoluut niet eens met de mededeling van de meneer met fluorescerend gele jas. Hij vindt dat hij en zijn fiets best wel over de weg kunnen. Het feit dat de weg met een reden afgezet is, lijkt hem niets te doen. Ook het argument dat hij met zijn actie de baan van andere mensen op het spel zet als er wat fout gaat, deert hem niet. De meneer moet en zal zijn weg vervolgen, op de manier hoe hij het in zijn hoofd had.

Na heel wat getrek, geduw en gescheld, besluit de meneer met zijn fiets terug te keren. Tenminste, dat dacht de meneer met de fluorescerend gele jas. En ik dacht dat ook. De meneer met de fiets blijk echter niet van plan te zijn het stuk weer terug te fietsen. Na een meter of tien stapt hij van zijn fiets, tilt zijn fiets op en stapt zo over een hek, een weiland in. Dat hij daarbij zijn schoenen onder de modder doopt en de aanwijzingen van de meneer met de fluorescerend gele jas ontzettend hard negeert, lijkt hem niets te deren. Hij stampt over het weiland, zet zijn fiets op het asfalt en hij vervolgt zijn weg. Nog even kijkt hij boos achterom, naar de meneer met de fluorescerend gele jas.

Ik sta nog even te kijken en vraag me dan toch wel af wat er precies gebeurde dat de meneer met de fiets zo uit zijn dak ging. Een blik op mijn horloge leert me dat ik nog tijd genoeg heb voordat ik naar college moet vertrekken en ik besluit op onderzoek uit te gaan. Na een “Mag ik wat vragen?” en een bevestigend antwoord van de meneer met de fluorescerend gele jas, kom ik erachter dat er gebaggerd wordt even verderop en dat de weg daarom voor een weekje is afgezet. De afzetting zorgt voor veiligheid voor iedereen, zowel voor de mensen die er aan het werk zijn als de mensen die normaliter op hun fiets over de weg zouden rijden. De meneer met de fluorescerend gele jas legt mij uit dat zij verantwoordelijk zijn als er een ongeluk gebeurt, ook al hebben zij iemand al gewaarschuwd. We maken een kort praatje en ik wens hem een fijne en rustige werkdag toe. Hij bedankt me en wenst mij ook een fijne dag.

Samen met mijn hondje loop ik terug naar huis en denk nog eens aan alles wat er zojuist gebeurde. Ik kan een glimlach niet onderdrukken. Hoe rot de situatie misschien ook was voor de meneer met de fluorescerende jas en de meneer met de fiets, het heeft mij weer veel geleerd over de mens. En met het besef dat ik ook tijdens een doodnormale ochtendwandeling kan leren, wandel ik in het zonnetje naar huis.