Zaterdagavond, 22.25 uur. Na een lange dag studeren, besluit ik mijn telefoon te pakken en whatsapp te openen. Direct wenste ik dat ik dat niet gedaan had. Ik wil het niet geloven, ik durf het niet te geloven, dat wat daar staat op mijn iPhone-scherm. Het kan het niet, het mag niet. Het moet wel een fout zijn. Het is een complot, ik weet het zeker. Een complot, niets meer en niets minder.

Mijn gedachten dwalen af, naar een jaar of tien geleden. Ook toen dacht ik dat er sprake was van een complot. Er was sprake van een complot en ik was daar het slachtoffer van. De gedachte dat niet de ander, maar ik het niet bij het juiste eind had, kwam geen seconde in me op. Het leek me niet logisch, helemaal niet logisch. Mijn gedachtegang, die klopte, die was de waarheid. Waarom zou ik de ander geloven? Ik had toch mijn eigen waarheid. En die waarheid, die was toch waar?

De ander was de vijand en ik kon enkel en alleen vertrouwen op mezelf. Mijn gedachten waren niet irrationeel en het feit dat ik dacht dat er sprake was van een complot, was geen naïeve gedachte, maar was juist uitermate plausibel. “Wat je ziet, is niet wat het is.” Ik zag het goed en alle anderen zagen het fout.

Nu, tien jaar later, kan ik zien dat er toen geen sprake was van een complot, maar dat ik gevangen was in een web van irrationele hersenspinsels die mijn blik op de werkelijkheid, ernstige verstoorden. Een meisje van 13 jaar, met een lengte van 165cm en een gewicht van slechts 30 kilogram, kan gewoonweg niet te dik zijn. Sterker nog, dat meisje was vel over been, ze balanceerde op het randje van de dood. Zij zag het fout en alle anderen om haar heen zagen het goed.

Terug naar zaterdagavond, 22.25 uur. Na een lang dag studeren, besluit ik dus even te gaan voor wat ontspanning. Ik pak mijn telefoon en open whatsapp. Ik ben van plan om een van mijn vriendinnen te appen en haar te vragen wanneer we weer wat leuks gaan doen. In plaats daarvan open ik een groepsapp en lees daarin het meest vreselijke bericht dat ik me kan voorstellen. Het moet wel een complot zijn, want dit… dit kan echt niet waar zijn. Het kan niet zo zijn dat zij nummer 4 is dit jaar al.

Gedachten razen ongecontroleerd door mijn hoofd. Een complot, het is een complot. Het moet wel een complot zijn. Er is sprake van een elite, die zorgt voor de ‘new order’ en daarmee het leven van onschuldige, jonge vrouwen afpakt. De ‘new order’ waardoor de wereldbevolking uitdunt en er ‘survival of the fittest’ plaatsvindt. Een wereld waarin geen plaats is voor psychische zieke mensen. Een wereld waarin eetstoornissen en zelfmoord niet meer mogen bestaan.

Ik zucht en staar even wezenloos voor me uit. “Nothings is wat it seems”, komt plotseling in me op. Pech, simpelweg domme pech. Dat is wat het is. En die complottheorie, over de wereld waarin eetstoornissen en zelfmoord niet meer mogen bestaan, dat is slechts een wens die leeft in mijn hoofd. Complot denken, het is zo gek nog niet, maar nu even wel.