Ik heb het voorrecht dat ik stage mag lopen bij een organisatie waar ik de kans krijg mijzelf te ontwikkelen, op persoonlijk en professioneel vlak. Het is leerzaam, mooi en dankbaar werk. Soms is het pijnlijk. Krijg ik verhalen te horen die me diep kunnen raken. Vaak is het echter zo ontzettend waardevol. Mag ik voor even deelgenoot zijn in een stukje van het leven van een ander die, hoe eng soms ook, zich openstelt voor mij. Krijg ik een kijkje in het leven van de ander, voor een kwartier, een half uur of een uur.

Vanmorgen voerde ik een gesprek met een jonge vrouw, slechts een paar maanden jonger dan ik ben. Ze vroeg me of ze eerst een liedje mocht zingen, omdat ze daar vrolijker van zou worden. Daarna wilde ze graag nog even praten, maar ze wilde vooral eerst even zingen. Of dat oké was. Een bijzondere vraag, ik moest even glimlachen.

Later zul je lachen om die dingen, ook al zak je nu het liefst door de grond.

Al zit je zwaar in de puree, vaak valt het achteraf wel mee.

Zo erg is het dan niet meer en voor je het weer zit er alweer een mooie glimlach rond je mond.

Onthoud maar goed: Lachen is gezond.

We voerden een gesprek nadat ze had gezongen. Ze klonk wat opgeluchter. Ze vertelde. Ik luisterde. Ze wilde niet zo veel, als ze maar even mocht praten en vertellen. Delen wat er in haar omging. Vragen hoe ze ermee om moest gaan, of ik tips had. En of ze nog alsjeblieft een liedje voor me mocht zingen. Want dat zorgde er toch voor dat ze ietsje vrolijker werd. Zij koos het liedje uit en samen zongen. Zij aan de ene kant van de telefoonverbinding, ik aan andere kant. Toch waren we samen. Ze bedankte me, want ze voelde zich nu toch wel beter. Ze had een plannetje voor de dag en dat bood perspectief.

Mooie jonge vrouw, deze blog is voor jou. Later zul je lachen…