Soms doe je iets, gebaseerd op je gevoel. Soms doe je iets en dat is je ratio niet belangrijk.

Gisteren was er zo'n moment. Na mijn stage ging ik spontaan even op bezoek bij iemand die dat heel hard nodig had. Ik kon niet veel. Ik kon er enkel zijn. En met het zijn proberen motivatie te brengen. Te zorgen voor wat vechtlust. Perspectief te bieden.

Soms voelt iets goed. Ik zei gisteren: "Die lach op haar gezicht. Het brak mijn hart. Fuck de regeltjes. Soms zijn regeltjes overrated." En al er een moment is waarop dat zo voelt, dan breek je de regeltjes. Dan doe je het.

Sommige mensen raken je zonder dat ze dat zelf doorhebben. Het meisje bij wie ik gisteren was, doet dat bij mij, in haar zijn. In hoe ze ondanks alles toch erin geslaagd is examens te maken en deze te halen. Herkenning. De uitdrukking op haar gezichtje. Die lege ogen… En later die rust. Ze ging zitten. Het raakte me, het raakte me zo hard.

Het is herkenbaar. Fucking herkenbaar. Die eeuwige strijd in je hoofd. Continu. Altijd aanwezig. Ook al weet je dat je doodgaat als je doorgaat, toch doe je het. Omdat die strijd er is. Altijd.

Sommige mensen raken je. In hun zijn. Omdat het herkenbaar is. Daarom is deze blog voor jou, lief meisje dat ik gisteren bezocht. Je mag er zijn.