Je wist het niet meer, je had geen idee waarom of hoe. Waar je nog zou blijven. Je wist het niet meer, je had van alles, maar toch kon je het niet voelen. Het hoefde niet direct, maar wel op de lange termijn. En toch sprak je. We namen je leven door, in een vogelvlucht.

Met humor vertelde je, over alles wat je meemaakte. Je vertelde me dat je bijna iedereen wel aan het lachen kon krijgen en dat niemand om je heen je begrijpt. Je bent immers zo vrolijk, dus wat kan er mis zijn? Je vertelde en je wilde vooral je verhaal kwijt. Dat was oké.

We spraken en we spraken. Langzaam kwamen we tot de kern, of in ieder geval, voor dat moment. Je zou het nog een kans geven en we maakten een afspraak. Voorzichtig, want je kon je niet voorstellen dat het kon, dat het mogelijk was. Het was een bijzonder gesprek, je bent een bijzonder persoon.

Later hoorde ik dat je had doorgegeven dat je toch gegaan was, naar de afspraak waar je zo tegenop zag. En hoewel je het niet verwacht had, was de uitslag goed. Het gaf je motivatie om toch door te gaan.

Mooi, dapper mens, ik gun het je. Ga maar, leef maar, het mag.