Ik had ooit een mentor die me leerde dat "Ja maar" eigenlijk "Nee klootzak" betekent. Een uitspraak waar ik best een poosje over nagedacht hebt. Klopt het wel?

Enkele weken geleden sprak ik jou. Je vertelde over je wanhoop. Het niet meer verder kunnen, maar ook niet mogen opgeven van jezelf. Wanhoop, vermoeidheid. Het was zo overduidelijk te horen in je stem.

Je had goede ideeën, enkel het uitvoeren vond je lastig. Je wist niet zo goed hoe en waarom dan. Op alles wat je zelf bedacht, op alles wat ik aandroeg, zei je: "Ja, maar…". En zo had je voor alle mogelijkheden weer een reden om het niet te doen.

Ik vertelde je, over de uitsprak van mijn toenmalige mentor. "Ja maar betekent nee klootzak." Je moest lachen en zei dat je het wel snapte. We rondden het gesprek af met goede afspraken.

Pas geleden sprak ik je weer. Je vertelde hoe het gegaan was sinds die ene keer. Je vond het fijn dat je weer even kon praten. Over de zwaarte, het moe zijn, willen stoppen maar niet mogen opgeven. En je vertelde me dat je die uitspraak had opgeschreven en dat je er regelmatig nog even naar keek. Het liet je lachen, zei je.

Mooi, slim mens, ik gun het je, dat je geen "ja maar" meer zegt en daarmee je jezelf geen klootzak meer noemt.