Jij kent mij niet. Ik ken jou niet. Toch wil ik je vertellen dat je dapper bent. Je vertelde me dingen die je aan, zoals je het zelf zei, niet aan de mensen om je heen zou vertellen. Het maakt je kwetsbaar en dat is eng.

Jouw verhaal lijkend op het mijne. Je kon me raken met jouw woorden, met jouw verhaal. Ik zou zo veel meer willen, kunnen doen, dan enkel luisteren. Ik zou je zo graag laten zien dat het (anders) kan.

Ik kon enkel luisteren. Jouw pijn en verdriet erkennen. Je laten weten dat het oké is om te voelen. Je verzekeren dat het mag, dat jij er mag zijn. Gewoon, omdat je het waard bent.

Aan het einde van het gesprek bedankte je me. Je vertelde dat het had opgelucht. Je vertelde ook dat je het zo ontzettend naar voor mij vond, dat ik hetzelfde meegemaakt heb als jij. En ik vertelde je dat het oké was. Dankzij mijn ervaringen kon ik je helpen en wat hoop bieden.

Het was bijzonder. Jouw verhaal, mijn verhaal. Zo veel overeenkomsten. En misschien gaf ik niet alleen jou wat hoop, maar ook mezelf. Jij mag er zijn en daarmee gaf ik mezelf ook bestaansrecht.

"You know what they say about hope. It breeds internal misery.", maar dit keer niet. Er is hoop.