Daar was je weer. Hoopvol? Of juist wanhopig? Ik weet het niet. Ik kon niets voor jou doen. Ik kon enkel vertellen wat ik je al zo veel vaker had verteld. Een boodschap die voor jou niet fijn was. Een boodschap waar jij misschien ook wel helemaal niet zo veel mee kon, op dat moment. Juist doordat je hoopvol en wanhopig tegelijkertijd was.

Het deed me pijn. Het voelde zo tegennatuurlijk om je die bewuste boodschap te moeten brengen. Ik wil helpen. Ik wil er zijn. Maar ik help je juist door er niet te zijn. Door niet te helpen. Het raakte me. Jij raakte mij. En ik wenste dat ik jou kon raken. Je mee kon geven dat je er wel mag zijn. Dat er ook voor jou hulp is.

Ik kon niet meer doen dan ik deed. Ik hielp je door je niet te helpen. En toch dacht ik: kon ik maar…