Ik heb een poosje getwijfeld of ik wat zou schrijven over de #metoo-kwestie. Wil ik het wel aandacht geven? Wil ik er nog meer nadruk op leggen? Is het moment juist om erover te schrijven? Ik kwam er voor mezelf niet zo goed uit, totdat ik een paar dagen terug een aantal nogal bijzondere uitlatingen van verschillende publieke personen las.

PVV-Kamerlid Herman Beertema vond het nodig om zich uit te laten over misbruikslachtoffers die jarenlang gezwegen hebben en nooit aangifte hebben durven doen. “Maar al die klaagmiepen die nooit aangifte hebben gedaan en nu ineens gekwetst en beschadigd zijn op de toppen van de #metoo-beweging, het gaat allemaal veel te ver.” En juist die opmerking is voor mij de aanleiding om wél te schrijven over de #metoo-kwestie.

Slachtoffers van seksueel misbruik voelen zich vaak al alleen en onbegrepen. Er is vaak geen bewijs en aangifte doen is een proces dat heel veel moed en kracht vergt en dan alsnog vaak niet leidt tot een zaak. Simpelweg omdat er een gebrek aan bewijs is. Betekent een gebrek aan bewijs dat het nooit plaatsgevonden heeft? Dat is nogal makkelijk gesteld. Ik vraag mij af hoe u, meneer Beertema het zou vinden om slachtoffer te worden van een misdrijf, aangifte te doen en dan te horen dat er ‘wegens gebrek aan bewijs’ geen proces zal volgen. Schaart u zichzelf dan ook onder de ‘klaagpiepen die nooit aangifte hebben gedaan’? Of voelt u zich dan in de steek gelaten en bedreigd?

Ik kan er als geen ander over meepraten dat het doen van aangifte niet iets is wat je zomaar even doet. Het vergt moed, kracht en heel veel doorzettingsvermogen. De gebeurtenissen volledig opnieuw beleven, omdat de recherche de situaties tot in de kleinste details uitvraagt. De walging voelen, de angst, terug naar vroeger, terug naar het moment dat je het allerliefst zou willen vergeten. En na de aangifte is het nog niet klaar of voorbij. Er volgt een proces van wachten, een periode van leven tussen hoop en vrees, angstig zijn en tegelijkertijd hopen dat het iets oplevert.

Dan valt de brief op de mat. Met trillende handen open je de enveloppe. En in een klap wordt de grond onder je voeten weggeveegd. ‘(…) wegens een gebrek aan bewijs in de zaak (…) wordt de zaak geseponeerd (…)’. Geen hoop meer, enkel verdriet en angst. Jij hebt levenslang, de dader gaat vrijuit.

Meneer Beertema, denkt u nog altijd zo licht over het doen van aangifte? Denkt u werkelijk dat het een kwestie is van gewoon even doen en anders is er niets gebeurd? Bent u werkelijk zo naïef om te denken dat het zo eenvoudig is? Of bent u bang voor de realiteit, wilt u deze niet onder ogen zien en geeft u ieder slachtoffer van seksueel misbruik op deze manier nog een trap na? De bevestiging dat erover praten inderdaad niet mag.

Ik schrijf erover, omdat ik het belangrijk vind. #metoo