“All we can do is keep breathing, now”

Soms kun je niets anders dan blijven ademhalen, omdat al het andere even te veel is. Soms is zelfs het opendoen van je ogen in de ochtend te veel, omdat de zwaarte je dan in een klap overvalt. Je realiseert je wat je allemaal had moeten doen gisteren en eergisteren en eigenlijk de week ervoor. Vervolgens schiet er door je hoofd wat je vandaag moet gaan doen en dat je dus ook alle dingen nog moet inhalen die je al gedaan had moeten hebben. Ken je dat, dat moment?

Ik wel. Ik ken het helaas maar al te goed. Iedere ochtend weer heb ik dat moment, dat ik besef wat ik allemaal moet doen en me het allerliefst de hele dag wil verstoppen in m’n bed. De realiteit van de dag komt in een keer binnen en ik kan alleen maar denken aan het moment dat ik niets meer hoef. Tot ik me bedenk dat het niet enkel is dat ik al die dingen nog moet gaan doen, maar wat daar dan nog aan vooraf gaat.

Het idee dat ik m’n warme denkbed van me af moet halen, de koude vloer met mijn voeten moet aanraken. M’n tanden poetsen, douchen, aankleden, ontbijten. En dat zijn dan nog maar enkel de dingen die ik binnen, in m’n eigen huisje, hoef te doen. Ik hoef niet de deur uit, ik hoef geen mensen onder ogen te komen, ik hoef niet sociaal te doen – nou ja, m’n hondje waardeert het natuurlijk wel als ik haar niet negeer, ik hoef niet te doen alsof.

Tot het moment komt dat ik de deur uit moet, de dingen die ik moet doen, moet gaan doen. Dan slaat de angst toe. De paniek. Emoties overmannen me. Ik wil vluchten, ontsnappen. Even niet meer zijn. Heel lang niet meer zijn. Omdat zelfs ademhalen soms te veel is. Omdat op sommige dagen ademhalen alle kracht vergt. En toch. Toch is het enige wat ik dan kan doen: blijven ademhalen.

“All we can do is keep breathing, now”