Schrijven is mijn medicijn, de mensen om mij heen weten dat ik dat vaak zeg. Schrijven is mijn middel om met alles wat er gebeurt in de wereld, om te gaan. Ik schrijf, als ik het niet meer snap, ik schrijf als ik het juist beter wil snappen. Ik schrijf, als ik het minder goed wil begrijpen, omdat het niet te begrijpen valt.

Schrijven is mijn medicijn, spelen met letters, woorden en zinnen. Samen vormen ze een geheel. Maar soms, soms is er geen geheel. Soms kunnen letters en woorden geen medicijn meer zijn. Soms is het niets anders dan een opvulling van de leegte, de eindeloze leeg die ik voel. De leegte die niet te beschrijven valt in woorden, niet in zinnen. De leegte is er. En het enige wat ik dan kan doen, is accepteren dat de leegte er is.

Ik voel me leeg, ik ben bang. Ik zie mensen wegvallen, doodgaan. Veel te vroeg, veel te snel. Het is oneerlijk, het is gemeen. Het is onbeschrijflijk. Er zijn geen woorden om dat te beschrijven, om de leegte op te vullen. Ik zou willen dat ik het kon, dat de woorden die ik schrijf, de leegte kunnen vullen. Ik zou willen dat ik met schrijven, mijn medicijn, ook anderen kon genezen. Maar het kan niet. Ik kan het niet. De leegte is er en hoe hard ik het wil ontkennen, het is er.

Soms, soms is er niets anders dan accepteren dat dit het is. En hopen dat het beter wordt.